gökyüzüne ektiğim bostandan yükleniyor kamyonlar
içi tavşan, içi köstebek dolu
yol alıyorlar dünyama doğru
yollar fasulyekar
yıldızlar üstüne yuvarlanıyor içimin urları
kalbimi delen havuç, kafamı kıran kabaklar
nohut bir yağmurda ıslanıyor kuşlar
kuşlardaki saçlarımı yolan parmaklar

sen misin bu

gökyüzüne kurduğum gardan kalkıyor trenler
yol alıyorlar bana doğru
vagonları su ve kum dolu
karabatak bir makinist, hızıyla bölüyor dünyamı
ağzını açıyor midyelerim sabaha karşı
içinden fırlıyor inciler
dağılıp ölüyorlar

kan kokan fırtına bu!

kurtuluş yok çocuk
okuduğum dualar bu yüzden
elifi büktüğüm bu yüzden
bu yüzden sularla doldurduğum
gözümdeki çukuru

gökyüzüne kurduğum evlerden geliyor misafirler
nargüneşe açtığım sofradır bu
örtümde kımıldayan dağlar, dürülen ovalar var
bir de kuşçocuklar
doyuyorlar
ve
uçuyorlar
bulutlara doğru
ki
yeniden yağacaklar
ılık bir rüzgar sonu

......

t.a