hayat “bitmemiş senfoni”...

onu alıp buraya, bunu alıp oraya koymaktan doğan bıkkınlık...hayatın özeti bu...mesela ben eşikleri atlatmaktan bıktım...atladığım her oda deniz...ne çok eşya, ne çok iş...gözüm karışıyor, büyüyor dalgalar...eşyalar balık...

kiminin kulağını çekiştiriyorum, kiminin kuyruğunu...kiminin gövdesini sıvazlıyorum, kiminin solungacını...kimisiyle dans ediyorum oda ortası!..şarkı bile söylüyorum onlarla birlikte...hatta, halıyı gemi yapıp biniyorum üstüne, başlıyor yolculuk...

olmayan sevgilinin yanına gidiyorum, olmayan ülke şehirlerine...ne sokağının adı var aklımda, ne de kapı numarası...balıkeşyalar bana bakıyorlar...her biri, her bir yerde...kalakalıyorum öylece...

işte böyle olur, kadının dağınığı!

biliyor musun, en güzel apışı ninelerimiz kurardı...gördüm ki, en güzel lafı da onlar söylüyormuş...söyledikleri bütün sözler doğru bence...rahmetli ninem derdi ki, “her başı poğluyu kadın sanma”

ne kadar doğru...

sanmadığımız kadınlarla doldu taştı bu memleket, dedim gayrı!..

bendim, rengimin aynası!..

siyah ile beyaz arasında geçen hayatlardan nemalanan toplum olmaktan kurtulamayacak mıyız acaba diyorum sonra, yok mu bunun hep beyaz yanı...beyaz hayat, beyaz aşk, beyaz mutluluk, beyaz gülüş mesela...

ne zaman, bitmemiş senfoninin içinde beyaz görünürüz!..