Ne yoksul insanlar tanıdım,
İşyerimizin arka sokaklarında.
Barakadan bozma, tuğlalı, kerpiç, teneke evlerde...
Sandalyeleri, masaları bile yok, yedikleri, içtikleri yerlerde...
Şerefleri, kendilerinden bir adım önde,
Güzellikleri, enginlikleri olumlu yönde...

Ne yoksul insanlar tanıdım;
Dünyanın en zenginleri sıralamasında derecesi yok,sonda,
Gönül zenginliğinde kimse yetişemez,
Herkesi kucaklar,sarar;sanki bir anakonda...
Hayatta senden bir şey istemez,
Verirsen alır,vermezsen bir adım geri kalır.
Günde beş on lirayla geçinirde,
İntihar etmek aklının köşesinden geçmez...

Ne yoksul insanlar tanıdım;
Evinde bir tek televizyonu,radyosu bile yok.
Elektriği suyu kesik aylardır,
Mum ışığında sabahlar,yine de bir milim isyanı yok...

Ne yoksul insanlar tanıdım;
İçinde bulunduğu duruma bile espriyle yaklaşan.
Gönül zenginlikleri ile beni mat ettiler.
Bir deri bir kemiktiler belki,
İyi ki tanıdım, iyi ki vardılar.
İnsanlığıma insanlık eklediler...