Ne güzel anlatmış üstad Orhan Veli, yalnızlığı değil mi? Sadece Orhan Veli değil yalnızlığı anlatan... Aslında iyi bir yazar ya da şair olmanın bir özelliğidir diye düşünüyorum yalnızlığı yazmak. Çünkü yalnız insanlar edebiyata değer verir ve onu yüceltirler. Ona özellik katarlar, heyecan katarlar, sanat katarlar. Sadece Orhan Veli değil demiştik, İngiliz şair Shelley’de evrenin ruhu olduğuna inanan yalnız bir romantiktir. Yaşamı yolculuklarla geçmiştir. “Yalnızlığın Ruhu” adlı şiir kitabında yalnız bir şairin ölüme sürüklenişini ele almıştır. Kendisi de 1822 yılında 30 yaşındayken denizde boğularak ölmüştür. İtalyan Leopardi, Chateaubriand, Lamartine, müzisyen olarak ta Çaykovski ve Schumann vardır yalnızlığa gömülenler arasında. Ama eminim bunların arasında en trajik olanı Nerval ve onun yaşamıdır! Bilgilerinin aşırılığından beynine fazla yüklenme olmuştu Nerval’in. Mistik hezeyan krizlerinin ardından sekiz ay tımarhanede kalmış olan Nerval, daha sonraları, metafiziğe, mitolojiye, simyacılığa, parapsikolojiye ilgi göstermiş ve bu konuları araştırmıştır. Umutsuz aşkında murada erememesi hastalığını ilerletmiştir. Yazınsal üretimleri sürerken delilik krizleri de tekrarlanıyordu. Uyumun özlemini duyan Nerval, gittikçe kendisine ve topluma yabancılaşmıştı. İçinde bulunduğu ortama uyum sağlayamadığından, gerçekler onu hayal kırıklığına uğrattığından, geçmişe, geçmişteki söylence ve efsanelere, uygarlıklara yönelip düşlerine sığındı. Şiirleri hep umutsuzluk ve mutsuzluğun dile gelişidir.
    Evet, insanın yalnız olması ona verilmiş bir cezadır demiştik. Yalnızlığı, yanımızda birinin veya bir şeyin olmasına bağlı olarak algılamamalıyız. Yalnızlığı, beynimizde, kalbimizde ve en ziyade ruhumuzda aramalıyız. Çünkü bir insanın tüm yaşamı onun ruhunda gizlidir. Zaten Heraklitosa’ta “İnsanın ruhu onun kaderidir” dememiş midir? Öyleyse bu konuda fazla detaya inmeden, bize bazen verilen bu cezaya nasıl tedbir alacağımıza bakmalıyız. Bizim ruhumuz yenilgilere, ezikliklere, boş vermişliklere, acılara yenilmemelidir. Bizler ruhumuza değer vermeliyiz. Çünkü yalnızlık, bir ruh olgusudur, fiziksel veya anatomik bir olgu değildir. Yalnızlığı yazmak, bir yazarın özelliği olmalıdır dedik. Peki ruhumuzun gıdasını hazırlayanlarda da bu özelliği aramalı mıyız? Bence en çok onlarda olmalı bu yorum. Çünkü ruhumuza acı veren bir kavramı, ruhumuza gıda veren müzisyenlerden başka kim bilebilir? “Makber” şarkısı, kocası “Elektrikçi Başçavuş” Fethi Yüceses’i Atılay denizatlısında yitirmesinden sonra yalnızlığa gömülen Hamiyet Yüceses tarafından söylenmemiş midir?
    Biz en iyisi, verilen cezamızı çekelim. Yalnızlığı, kurtulmamıza az kalan bir illet olarak görelim, bu konuda kimseyi suçlamadan kurtuluş yollarını arayalım. Anahtar kelimelerimiz, "sabır" ve "güleryüz" olsun.Çünkü yalnız kalmak her babayiğidin harcı değildir;