HAYATIN ÇIĞLIĞI

Birilerinin çığlığını duyabilmeli, bir çağrıya kulak vermeli tam zamanında. Gözler buğulanır bazen şefkat yaşlarıyla. Mavi ile yeşili kucaklar yayla ve deniz, mavi ile yeşil kardeştir. Bir yanda Karadeniz, öbür yanda Akdeniz… Bazen bir ıslık duyarız ötelerden; çiçekten, böcekten, kelebekten, gökten, nehirden yahut candan bir yürekten. İç çekilerek edilen dua ve göğe kalkan eller yağmurla bereketlenir kuşluk vakti. Bereketin neşesidir yağmur damlaları. Muhtaç bir can’ın çığlığıdır bir çağrı, kim bilir ilâcı bizizdir. Bir’iz, beraber’iz yardım eli uzatırken. İz tutan yürekler iyiliğe bulanır. Eller iyilikle kınalanırken toprağa boyanır ömür.
Hayatın nöbetinde beklerken refakatçisi oluruz çaresizlerin. İşini aşkla yaparcasına aşka dolanır kelimeler. Minarede okunan ezanın nidası d/okunur kulağa, sevgi d’okursanız ok misali fırlar rayından edebiyatın d(ok)unuşu. Her nefesi son nefesimizmiş gibi hissedip kıymetini bilmeli insan. Gözlerin zekâtı verilmeli doğadan, ellerin emeği verilmeli helâlden yana. Muhabbete ve dostluğa açılmalı kalp anahtarı. Allah’a teslim olan dualar, gözyaşları unutulan bir canlıya aksetsin şimdi. Sevme nöbetine tutulmalıyız biraz da. İdrak edebilme bilinciyle yaşamalı iyiliğe dair ne varsa. El ele uzansın iyilik kervanımız. Hüznün avında gönül avcısını tembihlemeli. Alâmetleri çoğalan âlim insanlar misali, dua nöbetine geçelim. Bir çığlıkta yol alalım çağrısal hisle. Hisli yollarda, hissiyatta dem bulalım tek nefeste.