Güç bela aşıp geldim bu ömrün yollarını
sen benim gibi adım atmadan yürüyebilir misin?

İçime akıttım hıçkırıklara boğularak onca derdin acısını
sen hiç gözyaşı dökmeden ağlayabilir misin?

Ne medet umdum sevdandan, ne bekledim karşılığını
sen koskoca bir aşkla fisebilillah sevebilir misin?

Gece gündüz seni seyretmekle geçirirken tüm anları
sen bir defa bile bakmadan görebilir misin?

Seni söylerken her şarkı, seni çağırırken her sesin yankıları
sen işitmeden yarin sesini duyabilir misin?

Bilemezsin sevgili sen bilemezsin,
ne hayalimi izleyebilirsin gün boyu,
ne her duyduğun seste beni dinleyebilirsin.

Nede taşıdığın sevdanın aşkına
bir ömür hiç karşılık beklemeden sevebilirsin.

Ama ben seni öyle sevmişim ki
gönül kafesimde özgürlüğün ölgünlüğü
avuçlarımda yoksunluğun kalıntıları
ve bir şiir köşesinde varlığının habersizliği ile öylece bekliyorum.

Ne garip her yanı seninle dolu
ama senden uzak bir hayatı sürdürmelisin
öyle çok sen birikmiş ki bende
uzatıp ta ellerini sensizliğime dokunabilir misin?



Dranaz
ayşe özyılmaz