Bakma öyle yüzüme deli gibi.
En ağır komalardan çıkmış bir şizofrenim ben.
Hayatı sandığın kadar acemice yaşamadım.
Tecrübesizliğim yangınıma su atışımdandı.
Baktığım, gördüğüm her yerde sen varsan,
Bununla gurur duyamazsın.
Bakma yüzeme öyle deli gibi,
Seni alnıma mavi bir leke diye kazıdım ben...

Sahrada kızgın kumlar kuraklıktan çatlarken,
Kuyuya düşmüş bir damla yağmur olsaydın.
Ve ben düştüğün kuyudaki Yusuf...
İnan toprağı içerdim su diye.
Sen gırtlağıma dolanıpta bu aşkla birlikte boğulmayayım diye.
Bakma öyle yüzüme deli gibi.
Düştüğün kuyuya ağlayan Yakup'um ben...

Gecenin karanlığına kıyametler yükleyip,
Karabasanlar gibi çökme üzerime.
Sırra kadem basan hayalinle, gelme hayallerime.
Uykuya dalışım senden kaçışımdandı.
Bakma öyle yüzüme deli gibi.
Her gece rüyalarımı kurşuna diziyorum ben...

Dokuz canlı mıdır bu sevda söylesene?
Neden ölmüyorsun içimden intihar edipte?
Leyâl-in koyusuna neden katran döküyorsun?
Neden gözyaşlarımdan gümrah ırmaklar akıtıyorsun?
Bakma bana öyle deli gibi.
Aklımı senin yokluğuna harcamaktayım ben...

Heykellere kazınmış bir anıttan ibaret mi sanırdın bendeki seni?
Aklına gelmedik çılgınlıkları, avazıma sığdırdığımı mı zannederdin?
Dağlara kendimi vurduysam,
Seni ömrüme ömür diye adadıysam,
Bakma öyle yüzüme deli gibi.
En akılsız aşklardan kendime kefen biçtim ben...

Delirmişsem!
Bakışların değmişse akılsızlığıma,
Kırmızı aşkların mavi yalnızlıklarındayım.
Bakma bana öyle deli gibi ey yar,
Bende en az senin kadar akıllıyım.

Ayşe Özyılmaz DAĞCI (DRANAZ)