Bahar dalındaki saçları çiçeklenmiş kız...
Gözünde ne saklıyorsun öyle akıtmaya korkuttuğun?...
Düşlerin mi düşer, yoksa umutların mı süzülür
bir yanı toprak kokulu yanağından?

Kalk hadi durma öyle kuytu köşelerde
çık gel hüzünlü şiirlerden.
Bahar dalından düşen çiçeklerin yapraklarına tutunupta gel.

Sen o küçük gönle ne büyük bir sevda sığdırdın?
Ne acılar çektin kimsenin anlayamadığı.
Ne umutlar büyüttün en efkarlı hayallere sarıpta.

Hadi artık kaldır şu yüzünü yerden
sen alnındaki yazıdan almışsın bu halini
perçemlerin seni aşkların en tatlı rüzgarına dökmüş.

Gel hadi
uyan o uykusunu almaz hüzünlerden.
Mutluluk seninde hakkın.
Seninde hakkın uçurtmaların ardına bağladığın çocuksu gülüşler.

Bekletme ileride kalan ömrünü
hadi aç gönlünüde,
son defa, sonsuz mutluluğun içine giriver... Sadece yüreğe seslenişin sessizliğe gömüldüğü an –a- gebeymiş bu satırlar. Akşam üstü mesajını almadan önce karalanmış satırlardı sadece 20 dk. Yüreklilik sergileyebildi…
Ve ne kadar umutsuz, hayattan bezmiş, yenilmiş, tükenmiş satırlar varsa onlar harp düzeni almış sırada bekliyorlar BİLMİYORUM.