Çamlıca’ da bir yer var güneşin esir düştüğü,
Gök kana bulanmış bu akşam.
Mavilikler kayıpta.
Umarsızca öldürdüğüm bir günün katiliyim şimdi.

Rüzgar yine sahipsizce esmekte,
Varamadı bir türlü gideceği yere.
Nefret mi taşır yellerinde yoksa hasret mi? bilinmez.
Daha ne kadar sürer bu çılgın esişleri, akıl ermez.

Bir ilkbaharın, son çiçeklerini koklarken;
Dolaştığım çimenler de,
Sahranın kızgın kumları değer ayaklarıma.
Esen rüzgarlar da, hiçliğin kum fırtınaları çarpar suratıma.
Serinleyecek kadar bile vaktim kalmaz,
Aşkın ateşi, yüreğimi yakıp kavurduğunda.

Bir dilek tutup,
Son nefesimi harcayıncaya kadar,
Üflediğim tüy den çiçekler de seni dilerim.
Sonra bir uğur böceğinin kanatlarına takılıp
Uç, uç böceğim derken
Sana uçar giderim.
Ben yürekten dilenmiş bir dileğim,
Al beni gönlüne,tut beni sevdiğim.

Sebepsiz değildi bu zamansız sevişler,
Bu terk edişler nedensiz değildi bilirim.
Hiç düşünmedim yokluğunun nedenini,
Yokluğunda seni düşünmekten.
Gidişine hiç üzülmedim ki ben,
Bana gelişin olmadı ki hiç!
İşte bu yüzdendir ki!
Seni özleyecek kadar bile,
Sensiz geçen bir anım olmadı.

Bir ah çekişimdin sen,
Bir ömür yarası.
Bir gece sancısıydın sen,
Bir hüzün ırmağı.
Yağan yağmurların sellerine her karıştığında göz yaşlarım;
Sana akacak kadar bile vaktim olmadı.

Güneş karı nasıl eritirse,
Öyle erittin umutlarımı.
Sana her gelişimde, benden biraz daha gittin
İşte bu yüzden
'belki' diyemedim
Belki' lerim hiç olmadı

Pişmanlık düştüğünde gönlüme,
Sevdana hiç değdirmedim!
Seni sevdiğim için kimseye bir şey söylemedim.
Kalbinin kapısını, suratıma çarptığından buyana;
Sevdana dair hiç pişmanlık beslemedim.
Seni sevmeye ayırdığım vakitten,
Pişmanlık için, hiç feragat etmedim.
İşte bu yüzdendir ki;
Keşke diyecek kadar bile, ahım olmadı …

Bir yüreği sattın aşk pazarında,
Hesapsızca harcadın senli günlerimi.
Yokluğunu armağan ettiğinde yalnızlığıma;
Sevdama umurun hiç değmedi.
Ama yinede,
Senden vazgeçecek kadar, yürekli bir yüreğim olmadı.

Şimdi her gün batımını, gidişini seyreder gibi izliyorum.
“Çamlıca’ da bir yer var güneşin esir düştüğü”,
S E N İ İ Ç İ M E H A P S E D İ Y O R U M.



Ayşe Özyılmaz Dağcı (dranaz)