Evladiyelik düşler biriktirdim durmadan,
Eski mektuplar gibi hepsi postada kaldı...
Küskün bir çocuk gibi çömeldim bir köşeye,
Sakladım gözlerimi kimse görmesin diye,
Sustum, suskunluğum ikrâr sayıldı.

Kimsenin bilmediği bu şehri ben yaşadım,
Ben yürüdüm, boşluğa atılan adımlarla.
Şiirler söyledim, duymadı kimse,
Okurken unuttuğum mısralarla ben yandım,
Ben yaktım, bir gecede kül olan ormanları..

Pandora'nın kutusunu ben açtım,
Ruhumun tüm zehrini üfledim ormanlara;
Bütün ihanetlerde benim parmağım vardı,
İnsanlığa en büyük yalanı ben söyledim,
Mikropluk yalnız benden bulaştı insanlara...

Tek başıma işledim en lanetli suçları!
Ve ustaca sakladım sorgucu bakışlardan.
Bende kalacağına söz verdiğim sırları,
Ne kuldan esirgedim, ne de uçan kuşlardan
Vefanın ipliğini pazara ben çıkardım.

Yürüdüğüm yollarda yalnız mevsimler değil,
Örselenmiş ruhumun iklimi de değişti,
Ter içinde uyanıp, pencereye bakınca,
Gördüğüm o kabusun içinden çıktım ama
Bu hayatı zindana çeviren suçlu benim.

Mehmet Taştan