Bizler ne orta ölçekli insanlardık ne de hissi kabarık bakireler...
İnsanlık trajedisinin en uç noktasında dolaşmayı düşleyen hayalperestlerdik.
Hiçbir savaşın amentüsüne zılgıt dahi çalmadık; ola ki, onların kasırgalar doğuran değirmenlerini yelleyen ideolojilerden beslenmedik.
Nedense hiçbir masal kahramanı bizi özendirmedi. Efsanelerin enjeksiyonlarından beslenen haşhaşiler bize güven vermiyordu.
Yolumuz şahikaların göz ucunda uzayan uçsuz bucaksız platolarda çizilmişti.
Kim tarafından?
Belki tarafımızca ve belki idrak duraklarımızda fısıltısını dahi duyduğumuzda tüylerimizin birer ısırgan otuna dönüştüğü o yüce iradenin iltimasıydı.
Bize bir yol verilmiş, bir plato, bir çorak bozkır...
Ama bütün sesler, yanılsama farzettiğimiz görüntüler bizim içindi.
Kornalar bizim için çalıyordu.