Her şey mal olmuş ne fayda….
Eşyaların dediği oluyor bu dönemde. İnsanlar birbirlerini kırıyor onlar yüzünden, evin başköşesinde onlar oturuyor.

…

Kadın adama sürekli söyleniyordu geceden kalma sanki. Adam hiç oralı olmamış sadece gözleriyle arada takip ediyordu kadını.
“ bir aydan beri dir alacağını söylüyorsun hala almadın, nasıl adamsın sen….” Diyen kelimeler duvarları kamçılıyordu sanki.
O an çocukların eve gelmemesi, adamın borçlarının nasıl halledileceği, komşusunun hastalığı kadının hiç umurunda değildi…
O sadece istediği o eşyaya sahip olmak istiyordu.
Velhasıl iki güne kalmadı o istediği şeye sahip oldu. Mutlumuydu; belki..ama yinede suratında o manasız duruş vardı neyazık…

Çevresinde onun gibi binlerce insan vardı görüştüğü.. üzüm üzüme baka baka lafı ne kadar da uygundu onun için.
Ne zaman arkadaşlarıyla bir araya gelse ya parası yoktur ama yeni o kadar eşyası vardır ki… kimse ona tek bir laf bile etmez edemez ki..

Sürekli ağlanmaklı sözleri komşusunun canına yetmişti. Konuşulacak o kadar duygu varken sözler dönüp dolaşıp eşyalara temizliğe ve kocasının huyuna gelirdi.
Kimse onu kırmak istemediği için sadece dinlemekle yetinirdi.
Kendini o kadar mallaştırmıştı ki, kendi rahatı değil de küçük bir televizyonun rahatı düşünülür olmuştu evde…

Halılar kirlenmesin, duvarlar batmasın ve o “muhteşem gösteriş….”
Onun için canını vermeye razıydı kadın. Bir kere ele geçirmiş ya dünya malı onu, tepe tepe kullanılıyor olmalıydı.
Sevgi neydi acaba onun için, ya kimsesizlik ya da yokluk…

Belki de bu eksikliği bu şekil gidermek içindi her şey.. Bulamadığı sevgiyi, hiç tatmadığı aşkı baskılıyordu hepsi belkide..

Ya da hiçbiri!


Aşk sen her şeysin
Akla ziyansın
Hissetmekle bile güzelsin…
     
Ruhun en derininde bana özelsin
Kimi dağda bayırda
Kimi bir gözyaşında
Sen her şeydesin….



“DnZ
2014/Aralık