Kelimelerin dalaşmasında ibarettir bu hayat bir çok kelime birbirini yaralar her an birkaç harf birleşir AŞK oluşur. Hemen karşılık dizilmiştir hamuru kanla yoğrulandan NEFRET. Hep zor olanı bulan insan bir iki harfle GÜZEL’ i bir dünya harfle KÖTÜ’ yü yazabilir. Hayat boyu bu savaş sürer gider. SEV der biri, diğeri ÖFKE oluverir. ANLAŞMAK kurulurken en güzel yükseklerinde dünyanın, Lut gölünde bir darağacında asılır bu kelime. HOŞGÖRÜ gülümserken gözlerde ENGİZİSYONLAR kurulur lanetlenmiş beyinlerde. Oysa VAR’ dır yüreklerin zihinlerinde ama kanla yoğrulan YOK der. Bazen kelimeleri karşılıklı kurarız çocuk tarafımız BARIŞ derken kemikleşmiş nefret tapınakları SAVAŞ derler. Gönlümüzün FİLİSTİN yanında güller dökülür kalem uçlarına, israil yanında bombalar parçalar parşömenleri. Biz ihanet çocuklarının halefleriyle sınanırız cinlerin, meleklerin ve insanların arenasında.
Kovulmuş yürekler sızlarken, sahiplenmiş kalpler nefret kusar. Yok var’a, var yok’a karışır.
İşte “sen insan pişman olana dek azap çek” ola ki eğersin mağrur başını, ola ki HAKLISIN demeyi öğrenirsin, ola ki KARDEŞİM yazmayı başarırsın her zerresine kainat kitabının.
Ola ki olur ha, ola ki olur....