“Gelecek güzellikler barındırıyor koynunda, gelecek güzel yüzlü çocukların sinelerinde şekilleniyor. Uçurtmalar birazda umuda dair uçuyor gökyüzünde yoksa hayat uçurtmalarla mı, tat buluyor.” Böyle düşünerek çıkarken beni ötelere götürecek umut yelkenlisinin merdivenlerinde küçülüverdi biranda gözlerim yaşlar akmaya başladı, oysa ben küçük gözlerimle gülerdim ağlamazdım ki. Şimdi küçük gözlerimle ağlıyorum. Demek ki günden güne geriliyor umutlarım. Durup dururken hüzünleniyorum. Aslında durup dururken değil. Kabuslar görüyorum...
Meselâ birinde küçük bir çocuk bir tankın altında yitiriyor kalbinin seslerini, kalbi özgürlük diye atıyor. Bir diğerinde bir çocuk hayallerine atılan bombalar yüzünden can ağlıyor. Bir diğerinde yakıtı gözyaşları olan bir uçak düşüyor kanla yoğrulan denizlere, içinde birkaç çocuk irkiliyor uykudan. Başkasında aç olduğunu haykırıyor bir anne bebecik sadece ağlıyor, azrailin koluna girmiş evine gidiyor. Bir tanesi susuyor, sesi çıkmıyor bakıyorum kalbide atmıyor. Anlamıyorum bu çocukların kalplerine neler oluyor.
Oysa benim ülkemde insanlar gülüyor, eğleniyor, hatta birileri birilerini gözetliyor. Bir lider iktidara yürüyor. Bir başkan çin seddine gidiyor, geziyor, bize de tavsiye ediyor. Birileri 47. yıl dönümünü , başkası 79. yıldönümünü kutluyor varoluşunun. Düğünler yapılıp dolar denen kağıtlar saçılıyor etrafa. Tanklar tedavi olmaya gidiyor, hemcinslerinin çocukları ezdiği ülkeye. Birileri okul kapılarında bekliyor, birileri demokratikleşiyor, militer yapıya sahip oluyor bir başkası, içe sinmeyenler vaki oluyor. Yani benim ülkem çağdaş, demokratik, muassır oluyor. Öyle ki düşünce dernekleri kuruluyor. Ama düşünemiyor evet benim insanım düşünemiyor.
Binlercesi yanıyor, binlercesi eziliyor, binlercesi ağlıyor, binlercesi son emre iteaat ediyor “Külli nefsün zeigatül mevt” bütün nefisler ölümü tadacaktır.
Çocuklar ölürken, aç kalırken, yanarken ve ağlarken birileri bu emri öldürüyor ve düşünemiyor.
Ve gelecek güzel yüzlü çocukların sinelerinde şekilleniyor.
Gelecek yok oluyor...