Hangi kalem yazabilir seni, hangi dil
Hangi alfabe yüreğimi sınayan sevdaya tercüman olur
Hangi makamdan söylerim gözlerinin türküsünü
Kanım şaha kalkmış damarlarımda
Kafkas dağlarının yarışa durmuş
Kısraklarına denk
Kavrulur yüreğim
Yavrusuna namlu çevrilmiş maral gibi
Hal böyleyken
Söyle nasıl anlatırım seni sevmelerimi

Tenim Azerbaycan kokuşludur
Saçlarım bozkırlarımın rengi
İklimlerimin sertliğindendir direncim
Zalıma papuç bırakmam
Diktir bakışlarım, serttir adımlarım

Sen ulaşılmaz dağları mesken bellemişsin
Palandökenin karı örtmüş yüreğini
Yaralı ceylansın kanarsın kilometrelerin ötesinde
Geceleri kıskandırır saçların
Gözlerin iki küçük oltu taşı
Gümüş zincirlere asıp gerdanımda taşıdığım

Ve ben
Bir annenin hayır duası kadar sabırla sevmişim seni
Söyle nasıl derim 29 harf ile
Soluğumu bileyen hasretini

Karlar altından boy verdi nazlı kardelen
Uçurup vuslatsız sevdanın
Kristal kanatlı kelebeklerini
Cemrelerden habersiz düştüm toprağına
Bahar gelsin istedim
Palandökenin buzdan parmaklarına

Bu bir sevda türküsüdür Ceylan
İyi belleyesin...
Bir ucu palandökendedir
Bir ucu çakır gözlü Marmara'da
Sınanmıştır şehirlerce
Hasretle, ihanetle, kederle, kanla ve zulümle
Yinede eğilmemiştir başı
İradi bakar adamın yüzüne
Yalan yoktur Maralın sevdasında
Riya yoktur
İhanetin karası, kıyımların acısı yoktur
Siper etmiştir gövdesini sevdasının önüne

Söyle, yürekli misin sende böyle mertçe sevmeye?