İnsanız hayatımızın en zor ayrılıklarını hep özlem duymakla yaşarız. Robot değiliz ki kalbimiz de taş olsun. Biz de aynı bedene sahip ve duygulara sahip insanız. Kimi zaman sevdiğimiz, kimi zaman ailemiz, kimi zaman eşimiz hatta kimi zamansa yüzüne hasret kaldığımız bir dost.



Ne zaman birine el sallamayı düşünseniz özlem gelir aklınızın bir ucuna. Çünkü birilerine değer vermeyi, el sallayacak birilerini bulmayı, sevmeyi ve sevilmeyi hatırladığınız da sonra fark edersiniz ki;



NE ZORMUŞ AĞLAMAMAK İÇİN SÖZ VERDİĞİNİZ KİŞİYE AĞLAYARAK BAKARKEN ELİNLE İŞARET EDİP;



“varınca ararım” DEMEK.





Kavuşmak güzeldi de keşke ayrılıklar olmasa diyordu yürekten sevenler. Ama her kavuşmanın sonu bir ayrılıktı zaten. Sonra ben de diğerleri gibi beklemeyi öğrendim, kavuşmayı, özlemeyi hatta özlem duymayı. Gelen gideni her ne kadar aratmasa da insan valizini toplayıp, kapıdan çıktıktan sonra anlıyor o duygu yüklü mesajı. ‘’Nereye gidiyorsun’’ diyemiyor. Sadece anlamak ile yetiniyor küçük yürekler.



Hayatın diğer yüzünü her zaman olmasa da, alışmadığınız bir yer veya mekân size/bize acı gibi gelir. Tabi bir tarafınız özlem ile doluysa buradan ayrılmak; elbet kavuşmaktı sevdiklerinize. Anladım ki insan aslında tam anlamıyla hiç kavuşmuyordu. Hep yarımdı yüreğinin deli divane sevgisi. Hep biri olsa, diğeri yoktu sevdiklerinden. İşte o zaman duygular konuşuyordu; özleme dair ne varsa yüreğimiz de.




Artık gönülden ve özlemden uzak bir yer de kalınca; yüreğimin, sevgimin, hasretin değerini anladım. ”Yaşamın en güzel, en değerli parçasıymış “ dedim ayrılıklar. Meğer el sallamak ne de anlamlıymış, meğer birine kavuşmak ne de önemliymiş. Meğer birine sıcak bir selam yollamak ne kadar güven dolu bir mesajmış. Tabi özlemler ve sevgiler olmasa; her ne kadar ayrılık insanI hüzünlendirse de gidilen yolun hiç bir önemi yoktur. Şimdi düşünüyorum da hayatımı değiştiren bu anlamı yüklü özlemler; iyi ki el sallamışım el sallayanlarla beraber, iyi ki yüreğim özlemle tanışmış.





İnsanız her ne kadar hatalarımız da olsa, küskünlüklerimiz de olsa hatta ve hatta dargınlıklarımız da olsa yine de o her kim ise özleriz ve özlem duyarız. Yaşamınızın neresinde olursanız olun; özlemleriniz asla bitmesin ve tükenmesin. Zihniniz de büyüttüğünüz anlamlı duygular asla yok olmasın. Siz onları her daim özleyin her ne kadar kavuşamasanız da asla üzülmeyin ve kendinize dert etmeyin. Bütün özlemlerin tek noktası bir araya gelmektir. Siz de özlemleriniz ile büyüttüğünüz o mutluluk ve sevgi dolu yarınlar için özlemlerinizi asla ertelemeyin. Göreceksiniz ki güzelliklerin ardın da her zaman bir umut hatta ümit dolu güzellikler ve yarınlar olduğunu her daim anımsayın. Teselli oluşunuz da bundan değil mi? Önce kıymet bilmeyiz ya da bilemeyiz. Sonra her nedense onlar en kıymetlimiz oluveriyor ve asla hayatımızdan bir daha çıkmaması için elimizden geleni yapıyoruz. Birilerinin sizi hatırlaması ve sizin de birilerini hatırlamanız ne büyük incelik ve ne büyük anlam yüklü bir duygu selidir. İnsanın birilerini özlemesi hatta birilerinin de onu özlemesi ne kadar güzel bir duygu olduğunu kalbinize sorun. Siz yarını asla ertelemeyin.




Şimdi kocaman özlem duyduğumuz ve hatırını soramadığımız güzel dostluklara, güzel insanlara hatta güzel özel olan her ne varsa adı mutluluk, duygu, düşünce ve söylenmeyen onlarca söze karşı ‘’özledim’’.




Hayatımızın kısacık zaman dilimin de; her şey sığdırdık ve gelecek ile geçmiş arasında bile bu zaman dilimine daha onlarca düşünce, sevgi, mutluluk ve adını koyamadığımız ayrılık özlemlerini bile hayatımızın kısacık zaman diliminde yaşayacağız. Kendimize özgü ne varsa hafızalarımız da yaşatacağız adına özlem mi dersiniz yoksa güzelliğe dair umut mu? Belki de bu son kaçınılmaz; o zaman bize düşen özlemlerimiz, hayatımızın önünü kesmeden yaşamımızın

hakkını vererek olsun mu?



''HEM DE SONUNA KADAR OLSUN.''




Mutlu olmak için ve kavuşmak için duyduğumuz hayat dolu ‘’özlemler’’ dilerim.


Sevgiyle Kalın.




''Ender Tören''