"His münasebetlerinde, halkla bizim aramızdaki fark budur. Halk sevginin veya alâkanın objesini ortadan kaldırmakla meseleyi kestirme halledeceğini sanır ve sevdiğini öldürür. Biz meselenin dışarıda değil, içimizde halledilebileceğini daha çok anlarız. Çünkü dava yalnız sevgili ile kendimiz arasında değil, asıl dava kendimizle kendimiz arasındadır. Sevgiliyi dışarıda öldürmek neye yarar? İçimizde yaşadığı müddetçe biz sadece bir şeklin kaatili olmakla kalırız. Onu içimizde öldürebilmeliyiz. Unutmak budur. Rezil etmek veya öldürmek, yani manen veya maddeten öldürmek, verdiği zafer gururu ne olursa olsun, meseleyi halletmez." böyle diyor Peyami Safa " Yalnızız" romanında. Peyami Safa bu romanı yazdığında 1960lı yıllardı şimdi yıl 2011. Şimdi herkes sevdiğini öldürüyor, çok basit bir şeymiş gibi. " Ya benimsin ya toprağın" anlayışı ya da "Karım beni aldatıyordu, ondan öldürdüm." anlayışı. Ne kadar iğrenç mahlûklarız biz, ne kadar basit sebeplerden cana kıyıyoruz.
Bugünkü bir gazetede bir sürmanşet vardı. Bir kadın vardı resimde sadece bir kadın, ama resimde kadından fazlası vardı. O kadın o hâle nasıl geldi, niçin geldi? Amacı neydi kocasının? Karısının canını kendisi vermiş gibi karısının canını almaya da kendinde hak görüyordu anlaşılan. "Kocadır döver de sever de" anlayışı var ya küçücükken kızları böyle yetiştiriyoruz ya, kadınlara , çocuklara sahip çıkamıyoruz ya bize yazıklar olsun. Sesimizi çıkarmıyoruz olan bitene kadınlar ölüyor çocuklar ölüyor ve biz halk olarak sadece üzülüp konuyu kapatıyoruz ya bize yazıklar olsun. Şimdi bu kadın da öldü ve yarın biz sesimizi çıkarmadığımız için biri daha ölecek ve biri daha. Ölen öldüğüyle kalacak öldüren de birkaç yıl yatıp çıkacak ve biz her seferinde sadece "ayyy yazık" diyeceğiz.
Bu kadar basit olmamalı ölümler, sahip çıkmalıyız birbirimize. Şiddet ne zaman çare olabilir ki? İnsanız biz, hani şu "Eşrefü'l Mahlûkât" dediklerinden. Ve bu yaratılmışların en şereflisi olarak öldürüyoruz. İnsan olamadık hâlâ. Her şeyi öğrendik de insan gibi yaşamayı öğrenemedik. Eğitim şart diyorlar ya eğitim değil, biraz insan olabilmek şart. Başka kadınlar ölmesin diye.