insanın sevdiklerini koruma içgüdüsü vardır. sevdiklerine bir zarar gelmesin diye onları her şeyden sakınır. onun üzüleceği şeyleri ortadan kaldırmaya çalışır. fakat,sevdiğini kendinden koruyamaz. kendi hiddetinden,şiddetinden,öfkesinden sakınamaz. sevdiği için en büyük tehlike kendisi oluverir.onu kırar,parçalara ayırır ama,bunun farkına varmaz. çünkü,"ben onu seviyorum.ona zarar gelmesini istemiyorum."der. bazen insan sevgisiyle sevdiğine zarar verir. ona karşı duyduğu güçlü,sarsılmaz sevgisiyle sevdiğinin canını yakar. bir düşünün: kız bir çocuğu sever,kızın babası bu sevgiye karşı çıkar. neden? kızını çok sevdiği için,onun üzülmemesini istediği için. baba böyle düşünse bile kız üzülür. sevdiğiyle olamamanın üzüntüsünü yaşar. ama,baba bunu hiçbir zaman bilemez. kızının canının yanmasını engellerken,kendisi kızının canını yakar. halbuki bıraksa,kızı,vdiğine gitse belki mutlu olacak. yaşamadan bilinemez ki.
derler ya:"insan sevdiğini yerden yere vururmuş." sanırım bu söz her şeyi açıklıyor. her şeyden koruduğumuz sevdiğimize en büyük acıyı biz yaşatıyoruz. moralimiz bozuk olduğunda patlayacağımız ilk kişi yanımızda olandır. her şeyin acısını ondan çıkarmaya çalışırız. sonra yaptığımızdan pişman oluruz ama,ne fayda. kırılan kırılmıştır bir kere. sevdiklerimizin canını bizim gibi kimse yakamaz. kimse bizim kadar onlara zarar veremez.
yanımızdakileri üzmeden,kırmadan,incitmeden yaşasak keşke. onları biz ağlatmasak.belki o zaman "sevgi"nin ne olduğunu gerçekten anlarız.