SENİ SEVMEK I

Alper SEÇİLİR


(ön deyiş yahut acıya tutkun adamın ayraç içine esir edilişi)

Sıcak bir dokunuşa muhtaç adamın
yüreğine dokunana son şiirdir,
belki de seni sevmek.

Seni sevmek, avuntulara aldanmak;
mavi-beyaz kağıtlardan
kuş kanadı yapıp uçuramamak,
o kanatsız kuşun hüznünü anlayamamaktır.
Çırpınmaktır o kâğıt kanatlarla
bir deli yalnızlıkta,
ıssız kalmaktır bütün kalabalığında.
…
Şairin kulağıma fısıldadığı gibi
düşmektir mumdan kayıklarla ateş denizine
o denizin kor çiçeklerine tutkun
altın ayaklı, koşarken sağrısında güneş parıldatan,
nalları kıvılcımlı atın
asil yelelerine dokunmaktır,
seni sevmek.
…

Hüznünü tek başına yaşamana izin vermeyip
o hüzünde gerekirse boğulmayı teklif etmektir.
Aslında seninle birlikte o hüzne âşık olmayı
bilmektir seni sevmek.

Bir çayır kuşunun, ispinozun
kırmızı – beyaz ayaklarında ışıldayan
günaha batmamışlığı altında ezilmektir.

Uçmayı yeni öğrenmiş bir kuşun
kanatlarını bilinçsizce çırpması kadar
masum bir bekleyişe tutulmaktır;
ardını, önünü görmeden.

…

Bir kapı önünde,
elindeki umutlarını çaresizliğe dönüştürüp
acıya boyun eğmektir ki
eğmemişken hiçbir karanlığa o boynu.

Bir kararsızlık hücresinde,
en kötü kararın korkusuna
direnmektir seni sevmek.
…
Bir sondur belki de başı bilinmeyen,
bilinmeyecek bir son.

Ara yerde kalmak kadar acıtan
bir bağımlılıktır,
acıya tutkun adamın bağrında
seni sevmek.
…
Üç harfli, beş sesli
iki sözcüğün esaretiyle anlatılamaz
bu; sürgünde ayağı prangalı
suçsuz mahkûmun
memleket özlemi gibidir,
seni sevmek.
(11. 02. 2011)