Ablamdı esas konu.:

‘Çocukluğu arkalarda bırakmıştı’ demiştim ablam için.Cahil kalmasın diye gittiği okulun (cami odası) topal, bekar öğretmeninin bile dikkatini çekmişti güzelliği..Komşu oğlunu araya sokup bir de mektup göndermişti ablama. Babam bunu duyunca okuldan aldı ablamı.Bu olaydan kendime haklılık payı çıkardım ve bazı sevinçler yarattım...Mesela tahta çantası, değirmencinin önlüğüne benzeyen kırcıllı önlüğü, daha yarısı bile kullanılmamış kepekli defteri (rengi sarı olurdu), kalem ve silgisi bana kalmıştı..Yaşım, okula başlama yaşından küçük olduğu için bir yıl kayıtsız gittim okula.Yaş farkımızdan dolayı ablamın önlüğü öyle bol gelmişti ki sırtıma; ekin tarlalarını kargalar basmasın diye dikilen korkuluklara dönmüştüm onu giydiğim zaman. Omuzları aşağı düşüyor, yenleri minicik kollarımı yutuyordu. Etekleri yerlerdeydi .(Daha o zaman giymiştim aslında karaya çalan kırcıllı gelinliğimi!..L(...(!)

Annem, beni ve önlüğü alıp Ebe Halamın amca kızı olan terzi gelinine götürdü hemen. O da önlüğün kollarını kesmeden içerden pli ile; eteklerini iki karış geriye kıvırarak kısaltıp, küçülttü. Öylesine çok sevindim ki; minik kollarımı kuzenim olan bu gelin amca kızının boynuna dolayıp öptüm yanaklarından. Ablamdan miras kalan bu önlüğü 5.sınıfın imtihan zamanına kadar taşıdım sırtımda..Her yıl kısalan etekleri uzatılarak ve kollarındaki pli biraz sökülerek...’Kaç yerinde yama vardı acaba?’ diye düşündüğümde bir ağaç yıkılır sanki yüreğimde; vazgeçerim. Ve bir şiire takılır aklım: SEVDA DENEN ŞEYİ YAZMIYORDU!

......önlüğüm geldi aklıma;
yakası ay,
yamaları yıldız,
etekleri uçurtma!
gece gibi sırtıma giydim....

Aslında hepsi doğruydu bunların; biri hariç: Sırtıma giydiğimin gece oluşu!..Sadece rengi benziyordu geceye onun. Aksine!..Onu giyerken sabaha soyunuyordum. Işığa ve umuda!..Ellerimde tutabileceğim geleceğe!...Tanrı ile aramda hesaplaşmalara neden olan geleceğe!..Keşke, o önlüğü hiç çıkarmasaydım sırtımdan!...Ne ellerimde geleceği tutma gibi bir yüküm olurdu, ne de tanrıyı yargılayacak akıl gücüm!..Yaşar giderdim akıntılara karşı koymadan..Suya düşmüş bir yaprak gibi yani...Nasılsa bir yerlerde vururdum kıyıya..Nasılsa bir gün çökerdim dibe...Nasılsa ölüm, hepimizin tek hakkı değil miydi?

Ya şimdiki çocuklar!..Her yıl bir önlük. Olmadı, bir de modeli farklı iki önlük!..Adı da değişti: forma!..Rengi dersen önce maviye döndü, sonra da ekoseli kumaşa!..

MAVİ ÖNLÜKLER İÇİNDE
UÇUP GİTTİ ÇOCUKLAR...
KUŞ OLDULAR,
KELEBEK OLDULAR,
BULUT OLDULAR,
TUTAMADIK ONLARI!...
BOŞALDI ELLER KOLLAR....

BİLMECEYDİ ÇÖZEMEDİĞİMİZ
EKOSELİ KUMAŞLAR İÇİNDE ÇOCUKLAR!
.
BANA KALIRSA
BİLEREK TAMAMLAMADIK BİLMECEYİ!
YARIN YAPILACAK İŞİMİZ,
TELAŞIMIZ,
UMUDUMUZ OLSUN,
ÇABUK GEÇSİN DİYE GECELER...

TEK İSTEDİĞİMİZ
ONLARA DOKUNABİLMEKTİ
VE
GÜNEŞLİ BİR YARINDI
YAŞAYABİLMEK İÇİN BERABER...

ACABA
ANLAYABİLİRLER Mİ BİZİ!
YOKSA,
DERTLERİNE DERT Mİ KATAR?
TAMAMLANMAMIŞ KARELER...


Bütün korkum bundandır. Şunu bilmelerini isterim:Bizim kuşak, onlar için elimizden geleni yaptık. Elimizden gelen de bu kadardı!... Sonunda çizdiğimiz resimden kendimiz korktuk! Diyeceğim o ki;

DAĞDA YANAN ATEŞTEN,
GÜNEŞİ YUTAN SİSTEN,
İŞ BİLMEYEN MECLİSTEN,
SORUMLU TUTAMADIK KENDİMİZİ...
KORKAKLIĞA SIĞINDIK ÇARESİZLİKTEN
BAĞIŞLAYIN BİZİ!..

( devam edecek)