Konuşuyordu kadın diğer kadınla, aslında konuştuklarını bile bilmeden konuşuyordu...

karşındakinin gözlerine bile bakamıyordu, ya yanlış söylerse ya hesaba alınmazsa diye korkmadan düşüncelerini (belkide yanlış olan düşüncelerini) savunuyordu...
hemencecik suçlanıverdi öbür kadın tarafından, diğer kişinin (öbür kadın tarafından sevilmeyen birinin) düşüncesiyle bağdaştırıldı. Kadın sendeledi adeta, sanki kıpırdamadan uzun süre kalabilirdi ya da o anda yokolmayı istedi. Ama somuttu ve yok olmayı bile beceremedi. Aklına hemen sevgi sözcüklerinin kimsesizliği düştü. Bu böyle olmamalı dedi kendine ama seçim şansı bırakılmamıştı ki kendisine ya seçseydi acaba yine onlarımı secerdi , burda durdu ve hiçbirşey diyemedi kendine ne diyebilirdi ki, hem dese ne olucak herşey ortada; kanı içinde olduğu müddetce bu parça diğerlerindendi. Kadın diğer kadınla düşüncesellikte bağdaşmadı , belki de her zaman bunu yaşayandı, ama ne olduda tekrar kendini yalnızlık içinde hissetti, bunu bilmek istemiyor ve içindeki yok olan şevkati bulmak için sızlandı . Ama duyan hiç olmadı, duysada zaten onun bu yardımı alması imkansızdı, o duyguyu bu kadından almak istemişti . Kadın dan , diğer kadın ve kocası kısa süreli ayrıldılar. Onlar gitti kadın bir ahh çekti, çocukluğunu geri istedi belkide, arkadaş olamayan ebeveynlerine dert yanmak onlarla tiyatroya gitmeyi düşledi. Hatalar yapmamayı istedi. Sadece sevmeyi istedi. Ağladı doyasıya zaten hep yaptığı şeydi gülmeden sonra gizlice ağlamak.


Bitmedi hikayen bitmedi kelimelerin bitmedi neyi neden savunduğun
Bitmedi yoksunluğun, bitmedi korkuların; biten sadece ..............