bazı zor gecelerin sabahları nedense neşeli uyanıyor insan.yada kendi öyle olduğuna inanmak istiyor.böyle bir sabahı yaşıyorum sanırım şu anda.ya dökecek gözyaşım kalmadı, bitti yada gerçekten iyi hissedebileceğim artık kendimi.ne olursa olsun devam etmiyor muyuz işte nefes almaya ve her ne kadar umudumumuzun kalmadığını iddia etsek de en ufak şeyleri için bile planlar kurup yaratmıyor muyuz?perdemi aralayıp iki apartman arasından minicik görünen denize bakıyorum.o da neşeli bugün belli.güneşle bir olmuş ışıltılar yayıyor çevresine.ben bu İStanbul'un sabahlarını seviyorum sanırım.nasıl bir gün olur hiç bilmiyorum.belki 5 dk snra alırım çok üzücü bi haber yada yaşarım kötü bi olay.ama en iyisi de olabilir öyle değil mi?giden sevgiliyi düşündüm dün gece.acı çekicektim ya seviyordum ya.sevmiyor muyum yoksa?hayır çok seviyorum ama...ama bitiyorsa bişeyler bittiği yerde bırakmalıymış nedense.dedim acısını çekerim sadece.çünkü biliyorum acı güzelleştirir kadını.yeşil gözlerin altında oluşan uykusuzluğun ve hüznü verdiği hafif morluk ve acı daha olgun daha kendi gibi yapar kadını.ve kadın biliyor ki avunmaya çalıştığı şeyler yalan.aklı da başkasına ait, yüreği de.ama artık yasını tutmak istiyor gidenin ki daha güçlü olabilsin.

iyice de karıştırdım bu sabah.her neyse...bu söylediklerimin belki de hepsi yalan.koca bi yalan...

Cem Adrian söylüyor bir yandan:'korkmuyorum artık senden yalnızlık.yüreğime vur, vur istersen kalmadım hiç kaçıp gitmem'.ilk kez acı çekmeden ağlıyorum belki de.neydi ki beni böylesine yoran.kötü hissediyorum kendimi hem de çok.öyle kıstırılmış hissediyorum ki kendimi.kaçıcak yerim de yok kaçıcak gücüm de.sevgimi bile hissetmemek için çabalıyorum.zaten nasıl bir ruhsuzlaşmaysa bu artık tükenmiş durumdayım.eskiye dönüş olmaz biliyorum, eskisi gibi olmaz biliyorum.yürüsün istiyorum.benimle yürüsün, yanımda yürüsün.aptal hayallerin kovalamacasından kaçıyorum.yakalıyor gibiler sanki beni.öyle saplantılı ve anlamsız şeylerden medet umuyorum ki.bilmiyorum ne olacak.buna değer mi bilmiyorum.hiç bilmiyorum.çok olanı istiyorum sanırım.karşılık bekliyorum ya da.kırgınlığın bi ölçüsü yok mu, sevdiği bu kadar dokunur mu insana.kendimi önemsiz hissediyorum.öyleyim çünkü.kendime bile değer vermezken başkasından nasıl değer bekleyebilirm ki.herşeyi silip atmak mümkün olsaydı keşke bi dakika düşünür müydüm ki?ben parçalanıyorum, ben hırpalanıyorum.ben bitiyorum.daha ne kadar dibi var bilmiyorum.varsa da görmek istemiyorum.bişey olsa aniden de çözse herşeyi.saçmalama sınırındayım yine.yok ya sınırı da geçtim çoktan.bizi üze neyse burda bitsin istiyorum.burda bitsin ve hiç gerti gelemsin.çünkü ben yavaş yavaş ölüyorum...