Elimizde köpek, kadının arkasından bakakalmıştık. Belli ki; köpek içinde, kadından ayrılmak zordu. Ahmetin elinde, köpeğin tasması, köpek kadının gittiği yöne doğru gitmeye çalışıyordu. Ahmetse köpeği zor zaptediyordu:- Zeytin, kızım, sakin ol, yapma. Gibi, sözlerle, köpeği tutmaya çalışıyordu
Küçücük bir çocuğun merakını giderebilme uğruna yaptığı takibi ve gösterdiği kararlılığı anlatan bu öykü, büyüklere örnek olacak cinsten.
Güneş yerini karanlığa bırakması ile beraber bütün leylekler sazlıklardan birer birer dönmüşlerdi. Bir birleri ile gün hakkında konuşuyorlardı. Söz dönüp dolaşıp uzaklarda bıraktıkları yuvalarına geliyordu. Artık buralardan sıkılmışlardı. Burada kendileri
-kar, yağmur, sis, soğuk ve ölüm...-
Soğuk bir gülüşü andırıyor sabah. Bâd-ı Sâba esiyor gözlerimizden içeri. Herşeyin durduğu bir anda yağmurla başlayan sohbet derinlemesine açılıyordu ruhumuza...
sınavdan bir buçuk ay sonraydı. yarın sonuçlar internet üzerinden açıklanacaktı...
