Dünyanın 1881 yılında bir ferdi doğmuştu. Maddi
yönden zor günler yaşayan bugünkü devletler gibi,
Osmanlı İmparatorluğu da kapitilasyonlar, mutlakiyet
rejiminden kurtulmak için çıkış kapıları arıyordu. Bu kapı
Selanikte bulunan Ali Rıza Bey- Zübeyda Hanımın
Pazar yerindeki sepetinden sızarak uzaklaşan kobrayla, kervandan kaçan deve şehrin dışında, çölün başlangıcında karşılaşmışlar. Yılan devenin tabanından ürkmüş, deve ise, yılanın dilinin ucundakinden.
Salonda, yemek masasının etrafına dizilmiş, neşe içinde koyu bir sohbete durmuştuk. Evin kapısı açıldı, hızla içeri daldı küçük yeğen Emre.
Bu masal Şükriye Şükran Karahan tarafından Didem Çiftçi’ ye ithaf edilmiştir.anlattığım ilk masalımdan bu yana kendine ithafım 2.masalım olmuştur.zevkle okumanız dileğiyle….
mutluluk sizlkerle olsun
Yaşamak,adına ne gerkiyorsa yaşamak değildir. Yaşama kriterlerine uygun yaşamak gerek.Ama olmuyor hep öyle,olamıyor...Nasıl oluyor dersen işte nasılı...
Son üç gündür telefonum kapalı, bu kadar rahatlayacağımı düşünmemiştim. Tamam çok iyi bir alet tamam iletişim ama arayanların dırdrından mı, sürekli ulaşılabilir olmaktan bıkmaktan mı? yoksa şu lanet radyasyonun etkisindenmidir bilinmez çok bunalıyor, çok sıkılıyormuşum bu aletten.
... Gözlerindeki bağı çözdü ve birbirlerini ebeleme çabası içinde, kendi ebelenmişliklerinin farkında olmayan bu korkak insanlara baktı... Ya o fazlaydı bu körebede, ya da bir şeyler eksikti...
...öyle güzel ötüyordu ki, hiç gitmesin, burda kalıp ötsün istedim. Ötüşüne bir de duruş katmıştı ki, kanatlar o küçük gövdeden hafif ayrık, kanat uçları kuyruğun altından yere sürtüyor ve kuyruk hafif dikik. Küçük tepeleri kendi yaratmış gibi... sekerken
‘’Uyu sen uyu‘’ dedi alaylı alaylı. ‘’Sen uyu Halkın Kurtulmuşçuları duvarlarımızı yazsınlar!’’
Onlar,
güneş doğarken şafak ezgisine yansıyan buğday sarısının mavi ışığını bilmeden, hayallerinde ki atiyi gül nesline benzetip yaşamaya çalışan çocuklarimizdi.
Elimizde köpek, kadının arkasından bakakalmıştık. Belli ki; köpek içinde, kadından ayrılmak zordu. Ahmetin elinde, köpeğin tasması, köpek kadının gittiği yöne doğru gitmeye çalışıyordu. Ahmetse köpeği zor zaptediyordu:- Zeytin, kızım, sakin ol, yapma. Gibi, sözlerle, köpeği tutmaya çalışıyordu
Küçücük bir çocuğun merakını giderebilme uğruna yaptığı takibi ve gösterdiği kararlılığı anlatan bu öykü, büyüklere örnek olacak cinsten.
Güneş yerini karanlığa bırakması ile beraber bütün leylekler sazlıklardan birer birer dönmüşlerdi. Bir birleri ile gün hakkında konuşuyorlardı. Söz dönüp dolaşıp uzaklarda bıraktıkları yuvalarına geliyordu. Artık buralardan sıkılmışlardı. Burada kendileri
