Onun gidişiyle herşey bitti dediğin anda başlar aşk. O giderken kalp atışların seyrekleşir ritmi yavaşlar. Kimseye açıklayamazsın nedenini ve en önemlisi kendine. Herkes delirdiğini düşünür belkide... Oysaki sen aklınla mantığını bırakmışsındır artık geride.

Biran gelir, düşüncelerin allak bullak eder zihnini. Her şeyi düşünürsün neyi düşüneceğini bilmeden. Göğsünü gere gere söyleyemezsin benim şu derdim var diye. Anlatamazsın kimseye, yadırganmaktan korkarsın belkide. Ama bilmezsin ki herkes de senin gibi mutluluğa ait gündüze ait bir şeyler arıyordur. Ve veda zamanı... O an hüzünle dolu sandığın hayatın yansımaları bile mutlu etmeye yetmez seni. Güzelleştirmez gündüzlerini hatta günlerini. Bir an gelir; belkide unutmak en iyisidir; dersin yüreğinin boşluğunu başka şeylerle doldurduğun o an. Kendini kandırırsın belki bir zaman. Ama yinede unutamazsın. Bir yerlerde hep vardır ve yok olmaz sen yok olsan bile aldırmaz, o asla yok edilemez içinde. İşte o yok edilemeyen senin yok oluşunun sebebi olur.

Sen onu düşünüp atma kıyamazken zarları, o ise seni mars eder hayattan düşürür. Sonra isyan edersin bir gün gelir üç kuruşluk dünyanın kıçıkırık hayalleri bir tarafa dersin. Sende çekip gitmek istersin. Beklemek ağır gelir bilirsin. Ama yinde olmaz bir türlü. GİDEMEZSİN...! Onsuz günler gelir geçer. Yakar seni onsuzluğun hasreti. Gün geçtikçe yanarsın kül eder seni oda yetmez gibi üstüne birde yanan küllerini rüzgarlara savurur da sen sadece izlersin. Elinden bir şey gelmez dur diyemezsin çaresiz bakakalırsın. İşte o zaman senin bittiğin andır. Yavaş yavaş tükenirsin.

Önce umudun tükenir evet hani şu gökyüzü kadar büyük umudun. Mucizeler beklersin, zaman bile durur sanki. Her şey tersine döner. Dünyayı kökünden dinamitleyip üzerine yıkıyorlar zannedersin. Saniyeler ömrünü alıp gider saate her baktığında ama yinede çözemessin bu kördüğümü.

Sen tüm bunları, her şeyi içinde yaşarsın. Yanarsın yanarsın yanarsın ama onun haberi bile olmaz...