ÖLÜMÜN ŞAİRİ MEHMED-İ NEJAT'IN ÖLÜMÜ
Artık bu sondu bitti be kızım
Nice satırlar nice defterler doldu taştı
Sana yazdığı şiirlerle
O da anladı yazacak bişey kalmadı

Titredi kalemi Ölümün Şairi'nin
Dedimya kalmadı artık yazmak için sebebi
Birtek sen vardın onun için ezelden ebedi
O seni sevdiği kadar kimseyi sevmedi
Seni şiirlere sığdıramadı anlata anlata bitiremedi
Ölümün Şairi dün gece ansızın ölüverdi

Bunu yalnız melekler bildi
Sensizlik onun sonunu getirdi
O senin hayalinle yetinemedi
Seni adına bir çizik çekip bitiremedi

Yapamadı işte adını yazarken eli titredi
F harfinden sonrasını getireedi
O son nefesinde bile seni istedi
''Ağlamak boşaymış arkamdan ağlama sus'' dedi

Bir Nejat kaldı Ölümün Şairin'den
Birde çerçevesi kırık bir resim kaldı
Seni anlattığı '' Boşluk''adlı şiirinden
O artık bir efsane oldu uçtu göğe yerden
Her zaman dediği gibi
Bir dörtlük kaldı Ölümün Şairin'den

Derki o
Birgün terkedip gidersen beni
Sebebi boş bir neden
Kaplar bu aciz vücudumu
Ölüm kadar beyaz bir kefen

Şair bir nefeste söyledi bana bunları
Benim gibi sevme birin i gördün bana olanları
Benim gibi seversen düşünmessin geride kalanları
Allah büyüktür bağışlar benim gibi kulları
Kollarımda geçti şairin son anları

Sonunda hayalini yazdı göğe
Kalmadı içinde yaşayan bir hücre
Niye Ölümün Şairi derlerdi bilirmisin bu garibe
Çünkü seni görünceölürdü bin kere

Bir koridor idi şairin son durağı
Durdu orda ağladı bayağı
Biran düşecek gibi oldu tökezledi ayağı
Anladı artık kalmadı birşey yapacağı
Hiç düşünürmüydü o
Son nefesinde senden ayrı kalacağı

Onun için Ölümün Şairi demişler boş
O sensiz içmeden sarhoş
Artık aramızda yok sebebi sen
Dünyayı yıkardı bir kere SENİ SEVİYORUM desen
Öldürdün onu mutluluktan coş
Onun için üzüldüm desende boş

Onu anlatmaya kelimeler yetmiyor
Sonunda anladım
Ölümün Şairi olmak böle bişry oluyor
O kapkara gecede bir yıldız gibi doğuyor
Dediğim gibi o son nefesinde bile seni soruyor
Seni ilk gördüğü koridorda bir mezar duruyor
Kırık dökük bir mezar taşı üstünde
Ölümün Şairi Mehmed-i Nejat yazıyor...