BU SEMT

Bebekliğim, çocukluğumun bir kısmı, ilk işim, ilk maaşım, yeni işim, hayallerim, geleceğim bu sokaklardaki adımlarımla şekillendi ve şekillenmeye devam ediyor. Anaokuluna Sait Çiftçi’ de gittim mesela. Bir bohçamız olduğunu hatırlıyorum içinde herhafta yıkanıp ütülenen yatak çarşafı, yastık kılıfı, nevresimi taşırdık. Pembe beyez petükareliydi bizlerin ki, erkeklerinki mavi. Anaokulunda ki öğretmenimi hatırlamıyorum ama o okulda sütten nefret ettiğimi ve o gün, bugündür ağzıma süt koymadığımı biliyorum. Abim aynı okulun ilk okul bölümünde okuyordu ve her tenefüste korumacı abi tavrıyla beni ziyarte gelirdi. Bana sahipsiz olmadığımı hatırlatır, okulda güven duymamı sağlardı. İlk okula başladığımda, okulun ilk günü sınıfta feryet figan ağlayan çocuklara bakıp, hareketlerine anlam verememen bu yüzden di. Neden korkuyorlardı ki okul güvenli ve eğlenceli bir yerdi.
Nişantaşı bana en çok Dedemi hatırlatıyor, Teşvikiye’de kocaman bir aile olarak yaşıyorduk o güzel ve kalabalık bir evdi ki, Koru apartmanının üçüncü katında ki kocaman daire. Şimdi bile oda oda, her bir köşesi gözlerimin önünde. Dedem (kar-yağmur yoksa) her akşam üstü Maçka Parkı’na götürürdü beni. Minik ellerimle sıkıca sarılırdım dedemin ellerine. Bir eliyle sıkıca beni tutar, diğer eliylede benim küçük kırmızı bisikletimi. Hiç üşenmez her seferinde taşırdı bisikletimi. Bir de her seferinde beş kuruşluk açicik( benim çocuk dilimle antep fıstığı) alırdı bana. Canım dedecim nur içinde yatsın emeği çoktur üstümde. Koru apartmanından bana kalan sadece anılar değil bir de dört tekerleklilere olan merakımın ilk temelelridir o apartman. Caddeye bakan kocaman salon camlarından geçen arabaların markalarını sayar, akşama babam geldiğinde özelliklerini sorar öğrenirdi. Hala Oto dergileri okumayı, yeni çıkan modelleri takip etmeyi çok severim.
Mekanlara olan merakımı canlandıran, uyaran ilk bina Maçka Palas olsa gerek. Nimet Halam orada otururdu, hala hafızamda kalan en güzel binadır. Gıcırdayan ahşap döşemesi, ferforje kapısında ki ince işçilikli asansörü, kocaman evde neden bukadar küçük bir mutfak olduğuna anlam veremeyişim(sonraları bu tarz binaların genelinde aynı mimari tarzın kullanıldığını öğrenecektim). Bana hep büyülü gelmişti o ev. Tabii birde Bingül ablamın okuldan dönüşünü beklemek vardı, yaşları benden çok büyük hanımların çay sohbetlerine sessizce eşlik etmiş, Bingül ablamla oynama ödülünü çoktan hak etmiş olurdum.
Dha sonra Suadiye’ye taşındık. Uzun zaman sadece gezmeye veya akraba ziyaretlerine gittiğim mekanlar olarak kaldı buraları. Taki İlk işime Abdi İpekçi caddesinde bir seyahat acentasında başlayana kadar. İlk işim, ilk maaşımı almak, o maaşı hoyratça harcamakta bu sokaklara nasip oldu.
Her zaman ışıl ışıl sokakları, benim için hala umut dolu. Yayın evimi kuraraken neden adres olarak burayı seçtiğimi anlayamamıştım. Neden evine daha yakın bir semt seçmedin yada sizing sector genelde babaali tarafında diyenlere net bir cevap verememiştim. Şimdi bu yazıyı yazarken anlıyorum ki bu semt hala umut dolu benim için, hala çok canlı, çok hareketli ve burada ki anılarımı seviyorum. Benim için buraların öyle büyük bir çekim gücü varki, artık ayrı kalmak istemediğimi biliyorum bu semtten…