saklanırken ağrılarını sayar ya geceler
yorgun bir göl bekleyişine ba-har düşmüştür
dolana dolana bir hal olmuştur ya
ayın ondördüdür

kim bilebilirdi ki
suskunluğumla dönerdi dünya
dönerdi zaman
kar gibi erirde
bir boşluğa ulanırdı
yontulmamış akrep dişi
ne arardı düşlerimde...

bu değil
kargışlanmış yetim bir alfabenin son hecesinde biriken
bekleyişmiydi
kaybedişmiydi
tuhaf kurumuş lokmasını yutkunamadan
nasır bağlamış
ağlayan isadan
musadan
haber ulanmış sokük esbap ceplerine saklanmış takvimlermiydi
bu değil


an sızı-n bıyıklarıma düşmüş kırağı gibi
yamaçta
sönmüş evren
yutulmuş ya
elden çıkmış ya sebeplerden aparılan
nedensiz çığlıklarlardan
düş gibi
kabus gibi
kuş kanadına yuva yapmış yarınlar gibi
bu değil

hortum g-örmüş
amaa kalmış bir gözün
gölgesinde uyuklasam
yok
yok bu değil...

çıban?
“gözlerini çıkar at…”