çocuksu bakar gözleri kaldırımların
ıslanır kirpiklerim kuş yuvalarında
gidişin yalnız beni mi harap etti sanırsın
gönlümde solan sen gözlü çiçektir
şimdi bu şehir
bir yaralı yürektir


yalnızlığım yalnızlıkları çağırır imdada
yalnız yapayalnızlıklar ses seda verir
camlara hayalin çarpar
kırılan kol ve bilektir
şimdi bu şehir
üstüme yıkılan koca direktir


vedasızdı bakışın… nasıl yıkıldı gök yüzü
güvercinler can havliyle uçuştular
deniz korktu,vapurlar ürktü
çil çil dağıldı hayallerim sokak aralarına
hasret kalbimde öbek öbektir
şimdi bu şehir
ben olmasam da seni bekleyecektir


ben susarım ,gülüşleri susar baharın
günü doğar gayrı sert rüzgarların
direnemem yok ki alnıma değen dudakların
ayaklarıma artık meçhuller gerektir
şimdi bu şehir…

şimdi bu şehre düşen ölmektir