Bugün 27 Aralık.

Bu tarih İstiklal Marşı şairimiz Mehmet Akif Ersoy’un ebediyete intikal edişinin 72. yıldönümü.
Mehmet Akif, yaşadığı dönemin şartları içinde iyi bir eğitim almış, kendini çok yönlü yetiştirmiş, Hakka inanmış ve inandığı doğruları da güzelce söyleyebilmiş bir iman ve ideal adamıdır.

Böyle büyük bir şahsiyet hakkında yazmanın öyle kolay olmadığını biliyorum. “Safahat’ımda şiir arayan bulamaz” diyen, sanatçı olmadığını söyleyerek sanatçılığın en ileri merhalesine ulaşan bu tevazu sahibi güzel insan hakkında bildiğimiz bir gerçek şu ki:

Mehmet Akif’i çok seviyoruz.

Çehresi çok tanıdık geliyor bize, adeta içimizden biri. Duruşuyla, değerleriyle.

Daima halkın içinde, halkın diline kültürüne yakın bir yerde duruyor, içinden çıktığı topluma aydınlık olmaya çalışıyor, ona tepeden bakmıyor.

Başımıza ne geldiyse tembelliğimizden, cahilliğimizden geldiğini; cehaletin savaşılması gereken en büyük düşman olduğunu söylüyor. İmanı, ideali ve azmi övüyor:

“İmandır o cevher ki İlahi ne büyüktür,

İmansız olan paslı yürek sinede yüktür”

Sorunun dinde olmadığını, tembelliğimiz sebebiyle dine, dinde olmayan bir sürü hurafe uydurduğumuzu söylüyor:

“Çalış dedikçe din çalışmadın durdun,

Onun hesabına birçok hurafe uydurdun!

Sonunda bir de ‘tevekkül’ sokuşturup araya

Zavallı dini çevirdin sonunda maskaraya”



Mehmet Akif’i seviyoruz; ne zaman bir haksızlığa uğrasak, ne zaman bir zulüm görsek onun şu dizelerini hatırlayıveriyoruz:



Zulmü alkışlayamam, zâlimi asla sevemem;
Gelenin keyfi için geçmişe kalkıp sövemem.
Biri ecdâdıma saldırdı mı, hattâ boğarım!..
- Boğamazsın ki!
- Hiç olmazsa yanımdan koğarım.
Üç buçuk soysuzun ardında zağarlık yapamam;
Hele hak nâmına haksızlığa ölsem tapamam.
Doğduğumdan beridir âşıkım istiklâle,
Bana hiç tasmalık etmiş değil altın lâle!
Yumuşak başlı isem, kim dedi uysal koyunum?
Kesilir belki, fakat çekmeye gelmez boyunum!
Kanayan bir yara gördüm mü yanar tâ ciğerim,
Onu dindirmek için kamçı yerim, çifte yerim!
Adam aldırma da geç git, diyemem aldırırım.
Çiğnerim, çiğnenirim, hakkı tutar kaldırırım!
Zalimin hasmıyım amma severim mazlumu...”


Akif; yaşadığı çağı çok iyi anlamış, toplumsal hastalıkların teşhisini çok iyi koymuş, insanımızın her türlü derdiyle gerçek manada dertlenmiş ve ona yol yordam göstermiş, sözle değil özle örnek olmuş bir rehber.

Akif’e vefa borcumuz var.

Bu vefayı ‘Safahat’ını okuyarak, onu anlamaya çalışarak, kendimizi de milletimizi de her türlü zilletten ve miskinlikten kurtarıp yüceltmeye ve yükseltmeye çalışarak gösterebiliriz.

Nur için yat büyük şair!

Seni özlüyoruz.

Soğuk Ankara ayazında sırtında bir palto yokken fakiri, yetimi kendinden çok düşündüğün için seviyoruz seni.

Çok mütevaziydin

Çanakkale Şehitleri için yazdığın şiir,onların hatıralarını ebediyen yaşatacak en muazzam abideyken sen

“Tüllenen mağribi akşamları sarsam yarana

Yine bir şey yapabildim diyemem hatırana” deyişini çok amam çok sevdik.Bu nedenle çok seviyoruz seni.

“Kenar-ı Dicle’de bir kurt aşırsa bir koyunu

Gelir de adl-i İlahi sorar Ömer’den onu” deyişini çok sevdik.

Bir devlet başkanı milletini böyle düşünmeli,ülkesini bu anlayışla yönetmeliydi sana göre.

Hz.Ömer’i ,Sahabayi,islamı anlatışını sevdik.Seni bu nedenle çok seviyoruz.

Senden çok şey öğrendik.Öğreneceğimiz hala çok şey var.

Resmin için yazdığın :

“Toprakta gezen gölgeme toprak çekilince heyhat

Günler şu heyulayı da er geç silecektir.

Rahmetle anılmak, ebediyen budur amma

Sessiz yaşadım,kim beni nereden bilecektir”demiştin.



Seni çok iyi biliyor, çok seviyoruz ve rahmetle anıyoruz. Bu sevgi ‘İstiklal Marşı’n okundukça yurdumun ufuklarında al bayrak dalgalandıkça hiç eksilmeyecek,yüreklerde sonsuza dek yaşayacak.



H Halim KARTAL 27.12.2008