Hala varım bu kalabalıklarda ve nice sözler geçiyor aklımdan. Ki nice cümleler akan dudaklarımdan... Ne anlamayı biliyorlar, nede anlatmayı... Tuhaflarına gidiyor duruşum. İstediklerine bağlanmayışıma ve yanlışlarına sarılmayışıma şaşırıyorlar. Ve sahiden onların olmak için de gelemezdim ben...

Oysa ne konuşuyorum ki ben, bendeki kalbin olmadığı bir yerde... Bir ağaç büyük olmak için, sert kayalara karşı koyabileceği bir yerde kök salmak ister! Bende istedim! İhmal ve hata dediğimiz şeyde bir kazançtı benim için. Geleceği dokudum ben onlarla, geleceği emzirdim... Hiç ve yok dediğim şeylerde de geleceği besliyordum aslında. Hiç; benim ellerimdi, yok; senin gözlerin... Sadece sen değil, bu büyük şehirde tiksindiriyor artık beni. İkisinin de ne iyileşecek, nede kötüleşecek bir yanı var. Mutluluk diyorlar bana! Böyle gömülüp saklanmışta ve çaresizde nasıl bulunabilir mutluluk. Aptal ve sahte bir mutluluğun eline düşmektense, bir katilin eline düşmek daha iyi değil midir? Az sahiplik kölelikten kurtarmaz mı insanı? Bu kadar az mutlulukla sana esir olamazdım. Geç fark ettim, ama sana esir de değildim artık...

Yüreğinde ki nefreti ve hasedi bilirim. Nefreti ve hasedi bilmeyecek kadar büyük olamadın hiç. Hiç değilse kendinden utanmayacak kadar büyük olmanı bekledim hep. Geçmişi hatırlarsın, ''kalpsiz'' diyorlardı sana! Ama bana sorsan sahiciydi senin kalbin ve ben utangaçlığını sevmiştim senin içtenliğinin. Sen yüreğinin taşmasından utanıyordun, başkaları yüreklerinin kurumasından... Sevmek demiştik, sevilmek demiştik... Sevmek; onu oluşturanlardan daha fazla olan bir şeyi oluşturma isteği değimliydi bizim için. Böyle bir isteği gerçekleştirmek için birbirine saygı duymaya sevmek derim ben. Sevmekten ne anlarsın sen. Benim hayatım çılgınlıktı ve sen intihardın zaten...

Her şeyden çok istediğim; seni kendini bulurken görmekti. Beklide bu yüzden oyalanıyorum yeryüzünde? Ama artık bağışla beni...

-Evet her zaman biraz çılgınlık vardı aşkta, ama her zaman biraz da akıl vardı çılgınlıkta...


Ömer Faruk YILMAZ