Yazı yazmaya başlamak kendi hayatımda yaptığım en büyük devrimdi…
Kalemle tanışmam küçüklüğüme dayanır. Hani ilkokulun bitip tükenmek bilmeyen ve kurulması zorunlu heceleri… İlkokul öğretmenim zor öğretmişti yazı yazmasını. Komik ama “I” yazamazdım düzgünce… Yazsam da öyle yamuk yumuk şekiller ortaya çıkardı eminim beni tanımayanlar bu şekilleri kil alfabesi zannederlerdi. Tabii zamanla ev halkının kaba kuvvet yoluyla öğretmeleri olmasa belki de halen düzgün olmayacaktı cümlelerim…
Her neyse yazmaya başladım ve galiba o günden sonra bir türlü tutamadım kendimi… Virüs gibi yayıldı hücrelerime. Hatta derste defterimin arka sayfalarına doldurduğum şiirler vardı ki sanat eseri gibi değerliydi o zamanlar benim için…
Yıllanmış şaraplar gibi cümleler de eskidikçe anlamlarını kazanırmış. Benim olayım tam da böyle oldu. Ortaokula başladığımda Türkçe öğretmenim bıçak zoruyla yarışmalara sokardı beni. Görmüş olmalı içimde bastıramadığım yazma yeteneğimi sanırım… Ama yazamadığım günler de olmaz değildi. İlham perileri denen o İngiliz yazarların safsataları uğramıyordu bazen.
Peşi sıra kazanılan ödüllerden sonra anlamıştım, bu işi kıvıracaktım… Ama esin kaynağım yoktu. Ne âşıktım ne de çok yaşamış. Çevremde olup biten üç beş insanı incelemekle koca bir kitap yazılamazdı neticede… İlginçtir ortaokulu bitireli 9 yıl geçti ve ancak bunca yılda bir kitap çıkarabilecek kadar hikâyelerim oldu…
Zor olan birilerine kendinizi ispat etmektir aslında. Bir söz atarsınız ortaya ve ardında durmazsanız bir işe yaramaz söylediğiniz söz… Arada sırada kendime olan inanç bitmeye, tükenmeye başladığında yazılarımla gurur duyardım. Sonraları durum değişti, yazdıkça yazdıklarımı okudukça fark ettim aslında yazdığım şeyler acı doluydu, ne O’Henry gibi pembe hikâyelerim vardı ne de Montaigne gibi edebi sayılacak denemelerim… Sadece içinde kendi yaşadığım yıkımlar vardı, çevremde ki insanların yok oluşları vardı. Kazanç nerdeydi o zaman. Bunca yıl yaşadım, insanlar tanıdım, aşklarım oldu ama ben halen genç werther’in acıları kadar yalnızlık dolu öyküler yazabildim…
Oysa mutluluk oyununu biliyordum. Mutluydum da esasen. Ama yazılarıma yansırken acıya ve hüzne dönüyordu hepsi. Tüm çocukluğu İpek Ongun okumakla geçen bir kız için oldukça ilginçti bu durum. Ya da eski erkek arkadaşımın dediği gibi seviyordum acıları oynamayı…
Şimdi bu sözümü oda arkadaşlarım duysa gülerek “Küçük Emrah izlemekten böyle oldun “derlerdi eminim… Haksız da sayılmazlardı aslında. Oldukça karışık bir duygu fırtınasıyla boğuşuyordum son yıllarda. Bir yandan acı çekerken ve acı çekmek istemezken, sevdiğim adamı sırf acıları için hayatımda tutar olmuştum…
Ve öyle garip bir noktada duruyordum ki etrafımda ki herkesin derinlerde acı çektiğine inandırmıştım kendimi. Çoğunda doğru tahmin yürütsem de birçoğunu bunalıma sürükledim farkında olmadan…
Her neyse kalemle tanışmam çocukluğuma dayanır. Adam gibi cümle kurmalarım ise lise yıllarıma… Yazmak hayatımın en büyük devrimiydi ve çok savaştım yazabilmek için. Özgürce kaleminizi tutmak bile maalesef bazı bedeller gerektiriyordu… Üniversiteli olmak, adam olmak, adam gibi imla kurallarını bilmek ve adama benzeyen insanlar yaşatabilmek…
Birçoğunu başararak yazıyorum. Üniversiteliyim, adam gibiyim, adama benzeyen insanlar var çevremde ve hala imla kurallarında şaşırıyorum…
Üniversitede Türkçe dersinden kalsam da sorun yok. Hayat dersinden girdiğim sınavı başardım sanırım, gerisi can sağlığı bir avuç…