Baharın kışa baş eğdirdiği demlerde, kıvamında demlenmiş buğusu üstünde çay ve ıhlamur çiçeği kokan bir akşam. Ihlamur ağaçları altında, yüreklerdeki sıla hasreti çayın buğusuna karışırken; günün sıkıntılarını geride bırakmanın tesellisi ile yetinmek bile güzel…


Askerlik günlerimin hatıramda kalan en güzel anı bu çay saatleridir. Haftanın her akşamı olmasa da, hafta sonları itiyad hâlini almıştı bahis konusu çay faslı. Bir demlik çay eşliğinde yapılan sohbetlerde memlekete gidip gelirdik. Çaylarımızı yudumlarken, çayımızın buğusuyla hayallerimiz yarışırdı. Geleceğe dair hayallerimizi paylaşırdık, ıhlamur kokan gecede.


Ayazağa’da ,kasrın önündeki koca ıhlamur ağaçlarının altında akşam yemeğimizi yedikten sonra toplanırdık genellikle. Karargâh Bölüğünün çay ocağında demlettiğimiz bir demlik çayı içerken aldığımız hazzı sözcüklerle ifade etmek imkansız. Ihlamur kokusu, çay buğusu, yıldızlar. Tel örgüler içindeki bir mekanda biraz olsun özgürlüğün tadını alabiliyorduk.


Çayın sıcaklığı, alıyordu içimizdeki harareti. Karanlığa karışan hüzünlerimiz, çay içerken sanki de hafifliyordu. Böyle gecelerde bir de yıldızlara bakmayı öğreniyorduk. Yıldızlar , yıldızların parladığı anlar. Çayın buğusundaki çekicilik, teskere hayali . Paha biçilmez anlardı yaşadığımız anlar. Bir zamanlar, hasret demli çaylar damaklarımızı burarken, umutlarımız filizleniyordu yüreklerimizde. Yatağımıza uzandığımız zaman, huzurun ayak sesleri kulaklarımızda çınlıyordu. Ve taze bir sabaha merhaba demek üzere, göz kapaklarımızı; uyku perisinin narin parmakları kapatıyordu…
Ankara,07.06.2010 İ.K