Her dilde ayrı bir yazılışı olan; fakat evrenin her yerinde tek bir anlam taşıyan, “Baba” adı verilen bir varlıktan bahsedeceğim satırlarımda.

Baba,
Bozulmamış duygulardır Seni bana anlatan
Ağlatan, sızlatan, dokunaklı sözlerindir kanımı kaynatan
Başını dik tutuşundur çocuklarına arda kalan
Aslında Sensiz hayattır, bizim canımızı acıtan

Uzakları yakın kılan Sen’in varlığındı ve söylemlerin. Hayat koçumuzdun, yaşama neşe katan ve başarma azmimizi bir solukta yaşayan, yaşatan. İlk kucağına alıp havaya Sen fırlattın beni, ilk Sen elimden tuttun karşıdan karşıya geçerken, ilk Sen anlattın bana hakikatleri ve ilk Sen…

Nasırlı ellerinle, kalın sesinle, esmer teninle, cesur bakışların ve manidar sözlerinle hayatı bir çırpıda yutmuş gibi duruyordun karşımda. Sessiz bir şeklide Sen’i dinlerdim Sen bilmesen bile. “Benim babam” demek o kadar hoşuma giderdi ki. Sen’in gelmeni sabırsızlıkla beklerdim her okul çıkışında. Sen’i Sen’le yaşamayı çok severdim, Beni Sen’de yaşamayı sevdiğim gibi.

Her şeyden öte Baba, güzel ahlakın miras kaldı çocuklarına. İnançlı olmanın huzuru yüreğimi okşarken, yaşama mana katan sözlerin Sen’in dudaklarından dökülmesi daha da mutlu kılıyordu beni. İnanmak Sen’in gibi ve sevmek karşılıksız tıpkı Sen’i ve Yaradan’ı olduğu gibi.

Bir masal gibi anlattın beni bana
Arkadaşım, yoldaşım, her şeyimdin Sen
Bir yarım kalmış yaşam bıraktın ardında
Aşığın tamamlayacak Sen rahat ol Baba

Sen’i anlatmak ne kadar zormuş, yaşanılanları satırlara sığdırmaya kalmak ne acı. Yaşam ne kadar güzel olursa olsun, sevgi ne kadar gerçek olursa olsun, AŞK nasıl isterse öyle olsun fark etmez, yalnız Baba Sen’in sevgin hep bizimle olsun.

“Baba”,

Hadi anlat kelimelere sığabiliyorsa…


Fatih Mehmet Mirza