Bir giz bahçesine girer gibiydim,
Senin kapında.
Her şey ama her şey yeniydi.
Bir bilinmeyene doğru gidilen yolculuk gibi.
Yolcularıydık belki o yolun.
Sessiz çığlıklar atacaktım,
Birilerinin işitebileceğinden endişeli.
Yürekli olduğumu düşünüyordum.
Kalbim bir kuş heyecanıyla çırpınırken.
Aşk ve sevda değildi, yürekli olmamı sağlayan,
Bunu bulmak Bâde-i gül-fam içinde
Bir düş bahçesinde, kelebeklerle uçmak değildi beklediğim.
Yılların tabulaştırdığı etikleri bir çırpıda kopartıp atmak,
Ussumun en mahrem derinliklerinden.
Ve hala oradaydım,
Sıkıntılı ama giz dolu kapında.
Anlaşmak değildi anlamaktı umduğum.
Anlarken kendimi de anlamak.
Anlamlaştırmak değildi, anlamlı kılmak hiç değil,
Giz dolu bahçende.
Don kişot’un savaştığı yel değirmenleri,
Daha gerçekçi olurdu,
Belki şu anda benim dünyamda,
Sisli bir havanın insanlarıydık,
Rüzgardan endişeli.
Güneşti düşmanımız,
Yüreğimizi ısıtmasından,
İçimizde bir şeylerin kaynamasından,
Korkar gibiydik.
Öyle ya taş gibi sert görünürken,
Un ufak olduğumuzu bilmeleri,
Acıtırdı, incitirdi bizi.
Söyleyecek son söz olmalı,
Ve hiçbir zaman dile gelmemeli.