İnsan ömrünün şu sayılı yılları arasında, eminim hepimizin birer gayesi vardır. Kiminin bir ihtiras, bir tutku halindedir amacı, Kiminin ise sadece isteklerde kalabilecek bir şey.
İnsanlar gayesini gerçekleştirmede eşit şekilde başarılı değil, Öyle ki düşüncelerle yaptıkları arasında ne derece büyük fark olduğunu hepimiz biliriz. Sonra başarılı olamayınca neden pişmanlık duyarız ki! Belki yine aynı fırsatı bize verseler, yine aynı şeyleri yaparız.
Bizim için pişmanlık bir tür vicdanımıza karşı borç ödemek gibi bir şey. Vicdanımız ise duygularımız, hislerimizdir, düşüncelerimiz değil. İnsan bütün organları ile birlikte aynı şeyleri yapmak istiyorsa, işte o zaman insandır. Yoksa kendine göre eksiktir, yetersizdir. 1983
Burada temize çektiğim bu anlatı 1983 yılına ait defterimde olanlar ve doğal olarak 17, 18 yaşındaki bir gencin hisleri. Ha bugün el değmedi mi. Elbette küçük dokunuşlarda bulundum. Ancak haksızlık yapmadan. Tabi en önemlisi, o günün yaşanmışlıkları, havası ve dokusu var sözcüklerde Nerden baksan 40 yıl öncesi. Ne kadar bugüne bilemem ama küçük bir pencere açmış olmasın geçmişten bugüne…