Bir varmış bir yokmuş...
Birbirine karışmış gecenin rengi, gündüzün karanlığı.
Cennetin izini sürermişim günlerin, haftaların, ayların hesabını bilmeden.
Şimdi saatlerin hesabını yapıyorum akrebin yelkovandan kaçmalarına inat.
Bağ çapasını alıp toprağı kazdığım:''Nerde bu oruç ben de tutacağım.'' dediğim yıllardı.
Çamurdan ekmek, tarla çiçeklerinden buket, vişnelerden kulağıma küpe yaptığım günlerdi.
Şimdi kulağıma küpe olanlar başka...
Diz yaralarıma, kırılan oyuncaklarıma, oyunu bozan arkadaşlarıma ağladığım zamanlardı.
Şimdi ağladıklarım başka...
Annemin yaptığı muhallebiye, babamın pazardan aldığı ekmeğe mutlu olduğum yıllardı.
Şimdi mutlu olduklarım başka...
Kardeşimin tokasını, komşu çocuğunun oyuncak bebeğini istediğim zamanlardı.
Şimdi istediklerim başka...
Erkek çocuklarla bilye yarıştırdığım, kavga ettiğim yıllardı.
Şimdi yarıştıklarım başka, kavgalarım başka...
Bu sabahlar, akşamlar, güneş, ay, yıldızlar, yağmur ey rüzgar!
Geldik gidiyoruz bu bahçeden.
Önümüzde yollar, ayrılıklar, kavuşmalar peyda olmakta.
Yorgun düşlerim, uslanmaz hayallerim, korkulu rüyalarım, cıvıltılı seraplarım...
Ve sen ey en sevdiğim rüzgar, ikindi fısıltısı, toprak kokusu getiren yar, on yedilik lil !
Kanında can, ruhunda umut, sende ömür, bende de senin coşkun var.
Gittiğim yere kadar gelir başucumda beklersin.
Çocuktum büyüttün.
Varım, varsın.
Varız...