Vaktin ilk adımları başlıyordu
Zaman ömrüm için dur durak bilmeden ilerliyordu
Kalbim inleyerek, halimin hicranı dinmeyerek alıp götürüyordu
Bildiğim her şey bir bir göz önüne serilerek, ruhumun hüznüyle bedelleşiyordu

Babam yılar oldu göçüp gideli
Anam hasretin bağrında ağlıyordu özlemdi kederi
Dayanamadı, vaktin gazası mukadderdi, o an zaman gelmişti
Bir umutla çıktığı yolda ve ziyaretin adımıyla kazanın ablukasında göçmüştü

Gelen haber hayli bir dertliydi
Ablam şaşkınlık içinde merakın kıskacında nefesti
Pürtelâş hadiseyi hikâye etmişti, o an kalbim titredi içim geçti
Şakın lığım halimi kuşattı, nefesim daralarak elemin kederiyle acıyı yaşatmıştı

Bir solukta gittiğim korkum
Yanı başımda yüreğimi burkuyordu, annem suskundu
Acil serviste ve sedyenin fakirliğinde inliyordu, bilinç hiç yoktu
Her yanı kırılmış, zarif teni fevkalade morarmış, nefesini imdat için sıralıyordu

O an sendeleyerek anladım
Annem artık çaresizlik serencamında suskun gidiyordu
Halinden serdettiği yaşamak umudu ve gayretli soluğu tükenmişti
Garipliği her halinden belliydi, yılların ruhunda sökün ettiği acı o an belirmişti

Beş günlükken anasız kalmış
İki analık tarafından yıllarca horlanarak derdi almıştı
Onca zülüm ve eziyete rağmen inayeti bereketliydi, kin beslemezdi
Ömrünü hasrettiği sevgi ve dolayısıyla muhtaç olduğu sadakat kalbi suhuletti

Yine bir gün mezara gittim
Toprağın sabrında, yağmurun sürurunda ikram eğledim
Hüzün ile sinemi demleyerek, tefekkür için nefeslendim ve düşündüm
Ne kaldı şimdi geriye, ölüm her haliyle kalbin ikliminde aşkın ülfet bereketiyle

Her ne kadar içim geçse de
Beslediğim umut bakirliğin ziyadesiyle vuslat meşkinde
Annem ve babam şimdi fevkalade suskunsa, diktiği fideler niyazında
Aşk, her ne kadar ölümü hakkaniyet ölçüsünde yaşatsa da, hüznün farkı aşkta


Mustafa CİLASUN