Cam kırığı el kanatır, buz kırığı soğuk düş yaşatır
Sensizlik hem virane bir konaktır pencereleri kırık
Hem bir rüzgardır jilet gibi keskin buz gibi soğuk
Bu hayatın mimari sensin her tarafım yıkık dökük

Her gece ayaklar altına alınırken tüm duygularım
Ne gelmeni dileyebilirim ne de seni sevebilirim
Gözyaşlarının düştüğü yerden kaldırdım dizlerimi
Yaralıyım artık ezdirmem sana kanlı çiçeklerimi

Düştüm senden uzak bir şehrin izbe sokaklarına
Bana nereden geleceksin yollarımız ayrılığa çıkar
Ağlamam duyulmaz hiç olmayacak bir dua gibi
Gözyaşlarım kaldırıma düşüp yüreğimi parçalar

Aşkın çıkmaz sokaklarından ulaştım yalnızlığıma
Sardım kollarımla şehrin karanlık sessizliğini
Avuçlarımda kanadı parmakları yardım ellerinin
Vurdum alnımı taşlara kan ile yazdım kaderimi