Yıldızlar gözlerini kapadı bana,
Melekler rüyama girmez oldu,
Kelimeler dağıldı,
Nefretin kulaklarımı sağır etti,
Senden kovuldum ben.
Çizdiğin bütün o resimler büyüdü, büyüdü ve büyüdü…
Beni içine aldı.
Çıkamam ki, çıkarmaz beni hiçbir yalancı mutluluk…
Yüzüme bakmaz, sokağıma bile uğramaz…
Hiçbir Tanrı acıyı yaratmamıştır,
Onlar bizi sever…
Öyleyse kim acıyı kapılara bırakır, zili çalıp kaçar ki?
Kim, kim, kim...
Kim yatağımda bıraktığın sesinle kanatır beni?
Kim beni kokunu bile hatırlayamadığım bir cehenneme iter ki?
Artık ellerimden nefret ediyorum…
Uçmanın nasıl bir şey olduğu umrumda bile değil.
Yaşadığım kabustan uyanabilme gücümü alıp gitmemiş olsaydın…
Bileklerimi boydan boya kesip gitmemiş olsaydın…
Cam parçalarını sol göğsümden çıkarmış olsaydın…
Artık her şey o kadar fazlasıyla boş ki…
O kadar…