Hayal kurmaya bile gücümüz yok.
Aynadaki ucubeyi görmemek için ayna kavramını yitirdik.
Sen, ben, biz; yani ikimiz…
Zaman geçip giderken bedenlerimizi biraz daha uyuşturmak için kirletmedik mi?
Her türlü pisliğe masumiyetimizi, inancımızı, hayallerimizi, kahkahalarımızı, utancımızı…
Biraz daha uyuşmak için satılığa çıkardık.
Azap Krallığına yeterince uyuşmadık mı?
Son bir umut yok mu?
İzin ver kurtulmaya çalışalım kolları canımızı acıtan zehirli örümceğimizden
Bazen acıyı yaşamak da güzeldir…
Bazen sevgisizliği ya da yalnızlığı hissetmek de güzeldir…
Bazen bağıra bağıra ağlayıp uyuya kalmak da güzeldir…
Sahte mutluluklar, zoraki gülümsemeler, kaybetmiş bütün o insanlar…
Bizi yeterince dibe itmedi mi?
Görmüyor musun gerçek olduğunu sandıklarımız,
Dokunuyoruz sandıklarımız,
Sadece dikenlerden ibaret.
Son bir şansımız yok mu?
İstesek bütün kalbimizle ve gerçekten çok istesek.
Bizi yukarı çekebilecek sebeplerimiz olur.
Belki hayal kurabilmek için yeterince cesur oluruz.
Belki aynada gördüğümüz o zavallı şeylere acımayız.
Aynaya korkmadan bakarız.
Ben bir prensese benzerim sen de beyaz atlı prense…
Sadece son bir çaba…