İçimizi sımsıcak saran o güzel duygu,bizi bir kuş gibi havalarda uçuran serin rüzgar,ruhumuzu kucaklayıp hislerimize giren tertemiz bir rüya, bir masal ,bir şiir gibi çepeçevre etrafımızı kuşatan kısacası dünyada bize zevk veren o sevinci daima anımsarım. Nerede buluruz çoğunlukla onu,zira öyle çok ararız ki , kendimiz de inanmayız biraz sonra ona kavuşacağımızı…Bazen bir içki kadehinin içindedir,bazen zarif bir el hareketinin arkaya attığı saçların dalgasında,bazen ağaç yapraklarının hışırtısında.
Bazı ağaçlar çiçek açar,bazıları güzel kokar bu çiçeklerin…İçercesine doldurduğumuz ciğerlerimiz sarhoşluktan isyan edebilirler.Karamsarlığın piçi,bedbinliğin üvey oğlu, bedbahtlığın öz evladı, ta bizi bulana kadar mutluyuzdur yaşama sevincini tadarak....
Yakıştıramadık kendimize mutlu olmayı mutlu yaşantıyı. Daima kötümser ve mutsuz kişi olmak şerefini kimseye bırakmayalım. Ancak o zaman gerçek değerimize kavuşabilir,açılan kucaklara kendimizi atabiliriz.Enginlerde dinlenmek istersek sokmazlar bizi oraya,kalleşler topluluğu sarar etrafımızı. Esir olmuşuz bir kere ne yaparsınız?..


X X X



Süslerinden,takılarından arınmış ,hatta giysilerinden soyunmuş yaşam,gerçek yaşamın ta kendisidir.Sevgili yazar ve şairler , lütfen yaşama eklediğiniz yapaylıkları geri alır mısınız?