kahır suyum taştı çık
efkarı ılıştır usulcacık
damarıma şuh gülü ek
kanımı kızıştır azıcık
tıkla canımı uyandır
özsuyuma dol yetiştir
yuna yüzümü bandır
serpele serpiştir
yarla uslan sar
sar da genim dar
darda canım yar

çağıl çağıl biçil vahım
dildim oynak kelamım
gen vur gerdir gergefi
gevret kefenime kaçıp
hoştur ecelim şıp-şık
kasnağım boldur sık
kefenime imdir teyel
okunmuş bezde sol
hadi niyetlen gel
eski camiye dol
yakıl da mum ol

budur son seyranım
ilişir yitimin giysisi
hakkı kirece çaldıran
hastır kaftan kefenim
es keza mezura çıktı
son ölçüm de alındı
gönüllü enselendim
kelam sonumu yazdı
özürsüz içindeyim
sarmaşırız dedim
tabuta özendim

bak uydurdum yine
tabut oldum kefenime
sarandım sarmalanandım
altıma üstüm oldum
üste örtündüm üstün oldum
üst ben
alt ben
oyun içine oyun
matruşka tabut
kefen iç
dış ben

deniz tabut olsa/olsun
yakamoz urbam/kefen
sallanan deniz/bendeniz
her halde tabut/kefen/ben
kefen tabut bendeniz
dışım ben içim de ben
ben’e den den
deniz tabutum
yakamozum kefen
malum resim ben
resmen den den

şiir benim değil mi
andım geldi cinim
giz lambam dedim
çıkınca sevindim
cinden ömür döllenip
çoğalayım istedim
o’ysa azraile özenip
eksil yaşamdan dedi
cini’mi özgür kıldım
toprağın çağrısı dedim
üzülen yarına eksildim.



Müjdat Eraslan
balaban Kent Şairleri.