Kaybedişin dizeleri,
Yitirişin haykırışı,
Şu dünyada kimsesiz olduğunun gerçeği değil mi?
Yüzüne böylesine çarpan,
İçimi böylesine ürperten,
Hayallerindeki geleceğin,
Yaşanmayacak olduğunu anladığın,
Ellerini uzatıp da boş kalışını gördüğün o an değil mi?


Beklemek değil mi zor gelen,
Ellerin zincirli,
Ayakların taş kesilmiş,
Sevdiğinin el oluşunu, yitişini,
Bitişini, başlarken yazdığın sonun tükenişini
İzlemek zorunda kalmak değil mi?
Acıtan…
Her gün biraz daha yozlaşırken her şey
İlk günkü temizliğinde kalamazken hiçbir şey
Sahip çıkamadığın da bu değil mi?
Tüm bunları yaşadığın o an değil mi?
Yitirdiğin başlarken yazdığını….


Yalanla doğrunun iç içe girdiği
Tek gerçeğin belki de yalan oluşunu,
Anlayabildiğin sonunda,
Yıkıldığın tüm insanlığınla,
Dirildiğin, insanlığından geriye kalanla…
Sevgiyi yitirdiğin,
Kendini bitirdiğin,
O an değil mi?

Kurtuluşu içine atılmakta bulacağın,
Sevdiğinin o uğurda,
O gerçeklik içinde
Elinden kaydığı
O yol değil mi?
Senin de üzerinde olduğun,
Bir araca araç edildiğin,
Bir araca teker olduğun,
O an değil mi?


Her şeye başlarken,
Kimsenin bilemeyeceği,
Onun bile.
Kendi deliliğinle,
Ellerinle yazdığın,
Tek başına çizemediğin sonunu
O sonu yaşadığın,
Saflığını biraz daha yitirdiğin
O an değil mi?
Diğerlerinin arasında kaybolduğun;
Kaybettiğin aradığını da büsbütün
Kendini de…
Bittiğin gerçek anlamda,
İşte o an…