Rabbim! Şimdi Kâbe’de olmak vardı. Mescidi Haram’da muhabbetle, kucak kucağa olmak vardı. Secdeden başını kaldırınca Kâbe’yi görmek vardı.
     Nasıl bir büyüymüş bu Allah’ım. Gitmeden insan anlayamıyor ama bir kez de görünce, artık göz O’ndan daha değerli bir şey bilmiyor. Gitmeden bilinmiyor Rabbim ama dönünce de hasretine dayanılmıyor.
     Şimdi o günleri gözyaşı ve tebessümle anıyorum. Lütuf üstüne lütuf vardı orda, her şey güllük gülistanlıktı. Cennetin bir köşesiydi orası hem de başköşesi. Şimdiyse dünyayla yüz yüzeyiz yeniden ve ben şu an bir otobüs yolculuğundayım, tıpkı Hac’da kafilemizle ziyaretlere gider gibi ama farklar var arada. Ordayken otobüsümüzde ilahi çalardı, buradaysa şarkı çalıyor. Biraz önce kontrol için jandarma otobüsümüzü durdurdu. Tıpkı oradaki görevlilerin Mekke Medine arası araçları kontrol için durdurduğu gibi. İşte bu kadar basit bir olayda dahi insan kendisini o günlere döndürüp, bulunduğu mekândan hayalende olsa ayrılıp şöyle bir Kâbe ve Yeşil Kubbe’yi seyrediyor. Otobüs hareket edince geri dönüyorum bulunduğum mekâna ve biz ne Mekke’ye ne de Medine’ye gidiyoruz. “bir garip yolcuyum hayat yolunda “ misali, Mekke Medine istikametsiz otobüslere biniyoruz.
Bugün günlerden Cuma. Kâbe’n de biz cumalar kıldık ama camilerde kapalı burada bize. Yani hep gurbet, hep gurbet Ya Rab!...
Şimdi Kâbe’de insanlar birbirine muhabbetle bakıyordur. Herkes birbirine selam veriyordur tebessümle. Kimisi de karşısındaki kardeşinin gönlünün yangınını söndürmeye nerelerden geldiğini anlayabilmek için, dilini bilmese bile konuşmaya çalışıyordur işaretlerle.
Oysa buradaki bakışlar anlamını yitirmiş, soğuk ve samimiyetsiz. Birine selam versen “ seni nereden tanıyorum?” diye soruyor. Yani tanıdıkları dışında kimseye selam da verilmiyor burada. Hatta bazen değerli vakitleri harcanmasın diye tanıdıklar bile yüz çevirebiliyor birbirinden.
Sağımıza solumuza baktığımızdaysa; çıkarsız, sadece Allah için bizi seven kimseler pek az. Çoğu insan çıkar için çevremizde ya da maksat muhabbet olsun diye nezaketen dostluklarımız.
Allah’ım! Kardeşliği özledik. Bir Müslüman kardeşini abdest alırken görüp, zorlanmasın diye koşup suyu dökmek isteyen, karşısındakinin şaşkın bakışlarına tebessümle cevap veren kardeşliği özledik. Mekke ve Medine’deki Efendimizi anlatan hatıraları dinlemeyi özledik. Tıpkı Efendimiz gibi Harem’de namaz kılmayı özledik. Hz. Ömer gibi sırf Sevgili dokundu diye Hacer-ül Esved’e dokunmayı özledik. Sevr’de hala Allah Resulü’nün hatırasını canlı tutmaya çalışan güvercinleri özledik. Bazen Kabe’yle kucak kucağa birinci katta, bazen de üçüncü katta sel gibi akan kalabalığa ve Kabe’ye nazarla yapılan tavafı özledik. Ebu Hureyre’den kalma kedilerin mescide giriş çıkışlarını seyretmeyi özledik. Gözümüzü bir saniye bile ayıramadan Yeşil Kubbe’yle bakışmayı özledik. Kâbe’nin ve manen Hz. Peygamberin hemen dizi dibinde yapılan sohbetleri ve her susadığımızda zemzem bidonlarına koşmayı özledik.
     Medine’yi özledik Rabbim. Mekke’yi özledik. Yeşil Kubbe’yi ve Kabe’yi özledik. Kısacası Rabbim; Seninle baş başa olmayı özledik. Bize yeniden GEL dermisin…