Günler geçiyor seni beni unutup. Neden bir garip, miğde bulandırıyor herşey. Neden bazen güzel hissediyoruz, ve bazen kötü? Nedir derdimiz, yaşamamızda ki sebep nedir? Yaşam bize verilmiş bir lütuftur, yaşamayı bilene cennet olur, bilmeyen rezil rüsva olur, ve bazıları için zaten hep rezalet. Neyse ki şükrediyorum allaha ki verdiği güzellikler için, ve çalışmam gerekiyor yediklerimin karşılığını verebilmek için, dua etmek, sabah erken kalkabilmek gerekiyor...

Nasıl çalışmalı peki? Ne yapmalı? Herkesin tabii çıtası farklı, birinin silahı su tabancası, diğerinin var f*16'ları. Fakat mühim olan tabancanın ne olduğu değil, tabancanın hedefinin ucundakidir, hedefin kendisidir. Hedef bir insanı ıslatmakta olabilir, bir üssü patlatmakta, fakat biz hem önce önyargılarımızdan kurtulmalıyız, hem de nereye varmak istediğimizin farkında olmalıyız. Ne var ki bir çoğumuz bunun acısını çekiyoruz. Belirsizlik!

Vurmak istediğimizi söylerken, elimizdeki doğru silah olsa bile bir çoğumuz ya silahımızı nasıl kullanacağımızı bilmiyoruz, veya hedefimizin neresi olduğundan bihaberiz. Sadece vurmamız gerektiğini söylüyoruz. Bir yandan ise ne yapmalı, ne yapmalı diye sorarken, hiç birşey yapmıyor olmanın verdiği rahatsızlığın sırtımızın üstündeki baskısı ise, bir alana bir bedava verilmiş gibi, sitresin ve belirsizliğin katlanması olarak bize dönüyor, zorlanmaktan aslında hiçte hoşlanmadığımızı kendimize sayıklamamıza sebep oluyor. Aslında maymuncuk bazen kilitten daha çok iş yapıyor. Belki de kilit kullanmayı bırakıp maymuncuğa geçmemiz gerekiyordur.

Zorlukların değil ama, hırsımızın bizi yiyip bitirdiği dünyamızda aradığımız çıkış yolunun aslında çok basit kuralları olduğunu anlamakta güçlük çekiyor, ama bir yandan da etrafta bunu yaptığını iddia eden bir yığın kişinin ticari saldırılarına mağruz kalıyoruz. Ve doğal olarak kulaklarımızı tersten göstermekte zorlanıyoruz. Bunu yapıyoruz çünkü biz normal değiliz, biz hırslı insanlarız.

26 Mayıs 2009
Saat 04.15
Londra