bir garip bekleyişti
o gün yine rüzgar kuzeyden esiyordu
bıçak gibi kesen bir çelik uğultusu
aynı şeyler yaklaştıkça güçlenip
güçlendikçe yineleniyordu
üzerime ağırlık gibi çöken bir hüzündü
gözleri nasılda benziyordu gecenin karanlığına

ölü zamanlar bıraktı dokunduğu her noktaya
kaldım içinde çırpındığım ıssızlığının
bakışlarım dalıp dalıp gidiyordu
ne odalara sığdı ruhum, ne sokaklara
vardığı her noktada vurgun yiyordu
gökyüzünün uzak sonsuzluğunda
huzurla uykuyu hapsetmişti birileri
ve pencerelerden gün ışığı düştü odalara

yüzün siliniyordu hasret yangını gözlerimden
duyarsız yüzün
alacak neyim var ki sabahlardan
sokaklarda yabancı sevinçler
koyaklarda akşamdan kalma deli rüzgar
uzayı çizgi çizgi eden kırlangıçlar
telaşlı kuşlar
hızla geçip giderken kayboluyordu gölgeleri
yorgundum
içimde bir dinlenme isteği

hiç kimseyi böyle derinliğine düşünmemiştim
ah yüreğim, usulca ağlamak niye
bırak dökülsün hatıralar, niye bu ürperti
var mıdır korkunun rengi
aradığım neydi ki, daldıkça daldım diplere
oysa, seni geceme kaydetmiştim
geceyi kedere

şimdi geceler sabaha durdukça
ömürsüz bir kelebek uçar boşluklarımda
sessiz bir çığlık acıtır döşümü
bir sevda yangını olur düşlediklerim
ne zaman sarılmak istesem kabus görürüm
ve ne zaman gün ışığında düşünsem seni
bir daha
bir daha
bir daha ölürüm

15. 08. 2006 - Datça

Müsade Özdemir