Tenimin üzerinde kimsesiz uzanır dokunsan
Geceden kalma o bebek kokun...
Aydınlıkta arasan varlığımı,
Yokluğum çoğalır.
Ben,soğuk bir yatakta katlanmış,
Yatağında ıslanırım...

Yorgun bir pencerenin paslı demir parmaklıklarını
Geçmez çocuk masumiyetim...

Hani şimdi ben,
Arkamı döndüm ya sana,
Hani kanıyor ya dizlerim,
Hani o hırçın dalgalanışlarım var ya
Tüm sularının bana çekildiği
O okyanus kıyısında...

Sustum,yormadım kelimeleri...
Sustum,çünkü beni giyineceksin yine..
Bu düşte ve her düş(üş)te...

Çünkü ben senin,
Dışarda toza toprağa bulandıktan sonra
Eve gelip üzerinden çıkarıp attığın
O çamurlu kıyafetler yerine
Annenin giydirdiği
Mavi ayıcıklı beyaz pijamandım,
Kimsenin görmediği...