Seni sana rağmen sevmek ti “Aşk”…



Zamanın ötesinden alışılagelmişliğin ortasında sıkışmış kelimelerin saklanması değil cepte, yüreğin doğurganlığı ile dile saldırması; sessizliğe inat…

Yaşanılan her anı son sayfasıymış gibi okumak değil kitabın, her bitimin başlangıcını önsöz yapabilmek; tüm kaidelere inat…

Şarkı nağmelerini ezbere bilmek değil “O” biliyor diye; O’na şarkı yazabilmek; tüm becerilere inat…



Sıcak yaz güneşini hissedebilmek soğuk kışın ortasında… Tüm ezgilerde sanki sana yazılmışlar gibi dinleyebilmek aşkı… Zamanın ortasında durdurabilmek anı, ve seyretmek akıp giden kalabalığı. Yitik gelmeye başladığı anda hayat; gözlerinde gördükleri harelerin sebebi “O”;sözlerin anlamı yitirdiği yerde dilin keskin bıçağı “O”; umutların kaybolan geleceğinde, yeşeren filizlerin tomurcuğu “O”; sonsuzluğa gebe adakların yere akıtılan kanı “O”…



Karanlığın ortasında; günsüz kalmış topraklarda bahçe yaratmak değil, sevda adına; ışık olabilmek yosun tutmuş duvarlara inat…



Seni sana rağmen sevmek ti; sadece olduğun gibi sevmekti “Aşk”…