Duymaya alıştığım sözlerin ezberliğinden olsa gerek canım acımıyor artık! Hani derler ya “Bildiğin gibi gel hayat” bildiğin gibi…

Koyu mavi duvarlara yansıyan ışık süzmesine takıldı gözlerim… Oluşan şekilleri benzetememek bildiğim gerçeklere! Karıştırıyor elimde olmadan küçük aklımı... Camı açıp gecenin siyahında; küfredesim var bildiğim tüm gerçeklere! Yansımasından kortuğumdan olsa gerek susuyorum… İncitilmekten korkum… Yinede inciniyorum…

Kısıyorum duyabildiğim tüm sesleri; kalp atışlarımı duyabileyim diye… Hissedebildiklerimle örtüşmemesine kızıyorum seslerin… Karışıyor elimde olmadan küçük aklım… Karşıma alıp küfredesim var tüm sevdiklerime! Yansımasından korktuğumdan olsa gerek susuyorum… İncitmekten korkum… Yinede incitiyorum…

Duymaya alıştığım sözlerin ezberliğinden olsa gerek güçlü duramıyorum artık! Hani derler ya “Bildiğin gibi gel hayat” bildiğin gibi…